Column DvhN (verlaat): Grondwak

Nu dus echt veel te laat, want inmiddels hebben we al op natuurijs gestaan, maar ja, wat is nieuw? Grondwak derhalve:
"Het leven is er sinds afgelopen weekend een stuk mooier op geworden. Want of de vorst nu wel of niet doorzet, we kunnen eindelijk weer echt schaatsen. Zondagmiddag was ik op de vijf kilometer lange kunstijsbaan van Flevonice, bij Biddinghuizen. Het was prachtig, fantastisch, schitterend, heerlijk, geweldig en nog zo wat meer. Het vrije uitzicht over het polderland, de windmolens in de verte, de gure tegenwind, de eindeloze schaduwen van de schaatsers, het hobbelige werkijs – het waren oud-Hollandse taferelen die door het scherpe novemberzonnetje in een prachtig licht werden gezet. En toen de schemer naderde en het avondrood de hemel en de vlakte kleurde, was het aardse paradijs even heel nabij.
Godzijdank was er geen muziek langs het slingerende ’slootje’ van vijf meter breed, alleen het schrapen van ijzers, de wind om je oren en – later op de middag – in de verte het geluid van een verdwaalde Zamboni. Want al die oud-Hollandse sentimenten zijn leuk en aardig, maar een beetje innovatie van het schaatsplezier kan natuurlijk geen kwaad. Zo maakten we zondag ook kennis met het grondwak. Het was op een derde van de baan: een hoekje ijs, afgezet met oranje pilonnetjes, waar de ondergrond doorheen kwam.
Natuurlijk, niet alle vernieuwingen zijn even geslaagd: de lelijke buiskragen die de kunstmatige vorst voeden, schijnen nog te worden weggewerkt in riet en het is ook even wennen dat de weg annex skeelerbaan net zo hoog ligt als het ijs. Maar wat dondert het: eindelijk kun je weer ouderwets in je slag komen en volgt niet na elke 100 meter die vervloekte bocht naar links. Het schaatsen heeft in de Flevopolder het ritme van het leven hervonden."

Column DvhN (vertraagd): Edwin

Edwin dus. Donderdag krijgt RTL-paragnoste Sonia Pereira de naam door van gene zijde in De Oosterpoort in Groningen en prompt vliegt zaterdagochtend een deel van bioscoop Images in de fik. Dat kan geen toeval zijn. Images- directeur Peter Bon geeft kraker Pino de schuld. Dankzij Sonia weten we wel beter: de brandstichter in ’t Zandt heeft zijn werkgebied uitgebreid. Al kan het natuurlijk ook zijn dat Pino eigenlijk Edwin heet en Images gebruikte als uitvalsbasis.
Ondertussen zitten alle Edwinnen uit ’t Zandt en wijde omgeving op hete kolen. En ook ver daarbuiten, overigens. RTV Noord-verslaggever Edwin Pasveer overweegt zijn baard te laten groeien uit angst voor herkenning en oud-voetballer Edwin Vurens wordt door diverse media al genoemd als hoofdverdachte. Ondertussen blijft Anneke Grönloh (u weet wel, zij van Brandend Zand) in alle toonaarden ontkennen dat ze een zoon heeft die Edwin heet, terwijl Edwin de Roy van Zuydewijn al een schadevergoeding heeft geëist van Sonia. In Manchester wordt Edwin van de Sar lastig gevallen door de paparazzi en paparazzo Edwin Smulders ervaart nu zelf aan den lijve hoe het is om te worden achtervolgd.
Ik denk eerlijk gezegd dat het allemaal op een interpretatiefoutje berust. Het kan namelijk ook zijn dat de brandstichter van ’t Zandt een spijkerbroek van het merk Edwin droeg. Want zo duidelijk zijn die boodschappen van gene zijde doorgaans niet. Dat verandert de zaak natuurlijk drastisch. Zelfs ík heb nog een Edwin-spijkerbroek in de kast liggen.
En dan mogen we God nog op onze bloten knieën danken dat Sonia Pereira niet de naam Mohammed doorkreeg.

Column DvhN: Great Lake Swimmers

En dan sta je daar weer, oog in oog met Tony Dekker. "I am part of a large family", zingt hij, terwijl zijn gezicht gevangen wordt in een lichtstraal, die de hoekige kaaklijn van extra reliëf voorziet. En je denkt niet meer, maar gaat op in die wonderschone falsetstem, breekbaar als het dunste glas. "I said my piece, I said peace", zingt de stem.
Even later merk je hoe stil het is om je heen. Alsof dit geen popconcert in Hedon is, maar een eredienst. Honderdvijftig toeschouwers die opgaan in de hypnotiserende altcountry van Great Lake Swimmers en vergeten er doorheen te praten. En ja, frontman Tony Dekker heeft wel wat van Jezus, met dat ingevallen, bebaarde gezicht. Dezelfde gepijnigde blik, dezelfde boodschap van liefde.
En je denkt terug aan de eerste keer dat je Tony Dekker zag, twee jaar geleden in een klein kroegje in Groningen. Onderweg van Parijs naar Denemarken, op zoek naar onderdak voor de nacht, gaf hij een concert. "Oh wake me please when this is over", zong hij en iedereen dronk en praatte er doorheen. De breekbare stem gebroken, totdat langzaam maar zeker iedereen toch zweeg. "Moving pictures, silent films."
En nu, in Hedon, staat hij daar weer, nog altijd onhandig bewegend, stuntelige danspasjes, onzeker, verlegen. Dezelfde muziek van eenvoud en simpele gebaren. En als hij zingt, denk je: ja, er zijn nog helden. En later, als je na anderhalf uur met je dierbaren Hedon verlaat, weet je weer even zeker dat God bestaat. "I never saw you, never heard you. But I knew that you were there. Everywhere I could feel you all around me."

Column DvhN: Post

Russische en Oekraïense vrouwen willen mij ontmoeten. Erwin de Vries geeft op 18 november een concert in De Oude Remise in Nieuweschans. Als ik toevallig een penisvergroting overweeg, dan moet ik dat niet doen: er zijn nu pillen voor, meldt Marinangeli Hong. Volgens collega Martin van der Kooij van de internetredactie moeten we op maandag wat meer berichten op de website zetten. Arthouse heeft een dvd uitgebracht van de opera Don Pasquale van Donizetti. Tamara Bowers heeft een legale versie van Adobe Encore DVD 2.0 voor me, voor slechts 49,95 dollar. Met Wondercum spuit je meer, harder en langer en wordt de smaak sterk verbeterd, zegt Brianne Jesenia. Christie’s veilt opnieuw 99 schilderijen van Toon Hermans. Within Temptation wint een World Music Award. Vriendin M. stuurt een foto van haarzelf met baby Liva op schoot. Misschien moet ik haar maar eens vragen of mijn penis haar poesje wel echt bevredigt, vraagt Wallart Lacy zich af. In het filmhuis van bioscoop Movie Unlimited in Meppel draait deze week Ten Canoes. De chef van de beeldredactie meldt dat we grote moeite hebben om dit jaar binnen het fotobudget te blijven. Jan Smit staat op nummer één in de Top 100. Volgens Wilma Mars loopt het storm bij de kaartverkoop voor het bluesfestival in Hoogeveen. In Haren gaat in januari de cursus Actief Muziekbeluisteren weer van start. Ze zal je de kleren van het lijf scheuren als je je pik vergroot, belooft Jonathanater Perino. Volgens de Nederlandse Vereniging van Journalisten keren we terug naar de tijden van de DDR.
Ziedaar, de oogst van een uurtje e-mail op de kunstredactie van deze krant. De bijbelse plagen vallen erbij in het niet.

Column DvhN: Arnon en ik

Tot mijn grote spijt en ergernis word ik wel eens met 'Arnon' aangesproken. Dat komt doordat ik, net als Arnon Grunberg, een kop met warrige, donkerblonde krullen heb, een bril draag en van vergelijkbaar statuur ben. In de tijd dat Grunberg nog voornamelijk werd gezien als de auteur van het telefoonboek kon ik de grap nog wel verdragen. Maar nu Grunberg zich steeds meer als de nieuwe Mulisch gaat profileren, wordt het allemaal wat pijnlijk.
Ik houd niet van Grunberg. Ik heb twee keer geprobeerd een boek van hem te lezen en beide keren kwam ik niet verder dan bladzijde dertig. Het is niet slecht geschreven hoor, maar het bloedeloze geneuzel sprak me in het geheel niet aan: cynische mooischrijverij, stilistisch zo dood als een pier. Bijna net zo erg als het quasi- filosofische geouwehoer van De Neus, al zit daar tenminste nog leven in. Om Mulisch kan ik me kwaad maken, terwijl Grunbergs pseudo- intellectualistische gezever meer werk is voor opgetrokken schouders.
Maar goed, dit is natuurlijk slechts de bescheiden mening van uw columnist en die weet heel goed dat meningen over literatuur voor 90 procent een kwestie van smaak zijn. Het vervelende van schrijvers als Grunberg en Mulisch is echter dat ze zichzelf zo enorm goed vinden, dat ze hun eigen bagger als de maat der dingen hanteren. Zo meent Grunberg regelmatig zijn collegae over de hekel te moeten halen, zoals recentelijk weer A.F.Th. van der Heijden. Het is zielige aandachttrekkerij, waar Jan Wolkers (die merkwaardig genoeg wel van Grunberg hield) in zijn laatste dagen uitbundig om gelachen zal hebben.
Morgen toch maar weer eens naar de kapper.

Naschrift: Kijk, een mens kan dus van mening veranderen. Sterker nog: mensen (ik dus, in dit geval) moeten hun meningen niet zo snel en zeker niet zo onbehouwen de wereld in slingeren. Want sinds zijn doorgaans briljante Voetnoten in de Volkskrant verschijnen, vind ik Grunberg erg goed. Zijn boeken lees ik nog steeds niet, maar de manier waarop hij in luttele zinnen zijn (en vaak ook mijn) mening messcherp en zo nodig vilein weet te formuleren is verbijsterend knap. Ik houd nu dus wel van Grunberg. 

Column DvhN: Oordopjes

Afgelopen zaterdag tijdens Take Root was het weer eens zover. Terwijl de anderen in de grote zaal van De Oosterpoort in Groningen zo te zien zorgeloos feest vierden, moest ik na nog geen dertig seconden de zaal uitvluchten. Het geluid bij het afsluitende concert van Southside Johnny was zo godsgruwelijk hard dat ik het fysiek niet kon verdragen. Het voelde letterlijk alsof mijn trommelvliezen begonnen in te scheuren.
Ik verbaas me wel vaker over het geluidsvolume bij popconcerten. Ik heb vorig jaar drie concerten van Johan, één van mijn favoriete bands, in het clubcircuit bijgewoond en drie keer was het niet om aan te horen: met een afgrijselijke orkaan van geluid werden alle prachtliedjes volledig overstuurd de zaal in geslingerd en vakkundig om zeep geholpen.
"Ja, hallo! Doe dan ook oordopjes in, sukkel", kreeg ik gisteren te horen, toen ik weer eens mijn beklag deed bij één van mijn collega's die ook op Take Root was. Nou nee dus. Je moet toch wel compleet van de pot gerukt zijn om serieus te overwegen oordopjes in te doen als je naar muziek wilt luisteren! Helaas wordt tegenwoordig door alle betrokken instanties het gebruik van oordopjes bij concerten aangeraden - het zoveelste bewijs van de debilisering van onze maatschappij. Want feitelijk is dat natuurlijk hetzelfde als in de bioscoop een film vertonen met het zaallicht nog aan en tegen klagers zeggen dat ze maar een zonnebril moeten opzetten als ze last hebben van al dat extra licht. Tip: je kunt ook gewoon het zaallicht uitdoen, oftewel: het geluid zachter zetten.
Noem me gerust een zeikerd; dat ben ik vast ook. Maar wel eentje zonder gehoorbeschadiging.

Column DvhN (vertraagd): Referendum

Vandaag beslist de PvdA-fractie of ze een referendum wil over het gewijzigde verdrag voor de Europese Unie. Een advies van een niet-PdvA'er: Zeg in godsnaam nee! Ik beloof bij deze plechtig dat ik dan bij de eerstvolgende verkiezingen PvdA stem. En de laatste keer dat ik dát gedaan heb, was Joop den Uyl nog partijleider. Toen we in 2005 moesten stemmen over de Europese Grondwet heb ik blanco gestemd. Ondanks alle folders, discussies en aandacht in de media, had ik niet het idee dat ik genoeg kennis had om te bepalen of ik voor of tegen moest zijn. Maar mijn blanco-stem destijds was vooral een proteststem (zonder nut overigens: blanco- stemmen werden niet eens geregistreerd).
Veel politici doen de laatste jaren alsof referenda het summum van democratie zijn. Volslagen onzin. Een referendum is een zwaktebod van volksvertegenwoordigers die hun verantwoordelijkheid afschuiven. In een vertegenwoordigende democratie als de onze kies je eens in de zoveel tijd volksvertegenwoordigers. Die nemen de beslissingen en als je het niet met ze eens bent, stem je ze bij de volgende verkiezingen weg. Dat is de basis van onze staatsvorm, en die wordt door referenda uitgehold.
Het zal wel door de terreur van de opiniepeilingen komen dat er tegenwoordig zo snel om referenda wordt geroepen. Het schijnt dat 61 procent van Nederland een EU-referendum wil, dus dan moet dat er komen. Terwijl we eigenlijk de buffer tussen de doorgaans oerconservatief brallende vox populi en onze volksvertegenwoordigers (die ervoor betaald worden om met verstand van zaken te oordelen over dit soort kwesties) juist zouden moeten koesteren.
En wie toch al die referenda wil, kan altijd nog naar Zwitserland emigreren of D66 stemmen.

Lang leve Mopperlog!

Lieve lezertjes! Ben ik mij daar helemaal vergeten de eerste verjaardag van dit blog te vieren. Afgelopen vrijdag was het zover, dit heuglijke feit. En dat op dezelfde dag dat Mopperjob zijn 42ste verjaardag vierde en zijn tiende (!) bezoeker mocht begroeten! Ja ja, ooit zal alles goed toch komen met deze, onze wereld. Nu nog eens een reactie posten op de prachtcolumns op mopperlog en Mopperjob is helemaal tevreden. Al realiseer ik me ook wel dat er weinig toe te voegen valt aan de briljante analyses van de condition humaine alhier, te mopperlog...

Gouden oude mopper DvhN: Verjaardag

Van vier jaar geleden, maar helaas nog steeds actueel:

Afgelopen zondag was het weer zover, de jaarlijks terugkerende dag der gruwelen. Mijn 38ste verjaardag (Ja, ja: 42 inmiddels). Weer een jaar dichter bij de dood, waarmee ik dan ook van harte werd gefeliciteerd! Waanzin is het. Alsof ik blij ben dat de aftakeling toeslaat en het herstel na een potje voetballen steeds langer duurt. Dat je als kind graag een partijtje geeft, okee. Maar na het bereiken van de stemgerechtigde leeftijd zou een verjaardag een dag van rust, rouw en bezinning moeten zijn.
Ik begrijp ook niks van mensen die elk jaar weer uitgebreide feesten geven. Sinds vele jaren vier ik mijn verjaardag in beperkte kring. Vriendin (indien voorhanden), ouders, broer en zussen plus een enkele oom en tante. Geen vrienden. Die weten niet dat ik jarig ben of volstaan met een kaartje of sms'je. Dat ik het überhaupt nog vier, is alleen omdat mijn moeder het zo leuk vindt om op bezoek te komen.
Maar dan nog. Ook voor tien gasten moet je in de rij staan bij de bakker voor de verplichte taart. Daarna wacht de supermarkt voor toostjes, tapenade, kaas, chips en drank. Vervolgens door naar de visboer om daar weer tien minuten in de rij te staan voor een lading haring. En altijd nog een keer vloekend terug naar de supermarkt omdat je iets vergeten bent.
Vervolgens ben je een dag gasten aan het voederen, draait het espressoapparaat overuren (waarmee ook de dood van die prachtmachine met rasse schreden naderbij komt), vernielen neefjes en nichtjes onderdelen van het interieur en ben je na afloop gebroken.
Verjaardagen. Een grotere kwelling van geest en lichaam is nauwelijks denkbaar. Gelukkig is er nog de troost van marsepeingebak.

Gouden oude mopper DvhN: Hinderlijke onderbreking

Nou vooruit dan, op veler verzoek (het regent werkelijk reacties alhier te mopperlog) een toegift van vijf jaar geleden (9 sept 2002). Zoveel is er dus niet veranderd, de laatste vijf jaar.

Verbijsterend eigenlijk. Edgar Davids scoort 1-0 voor Nederland en het doet me helemaal niks. Ik zit voor de tv met voetbalvrienden van Gronitas zaterdag 3 en kijk naar Nederland tegen Wit-Rusland. Het enige waar ik me echt druk over kan maken, zijn mijn kansen bij Kolonisten van Catan. Even voor half negen stond ik op het punt een beslissende slag te slaan in dit prachtspel.
Oranje als hinderlijke onderbreking van een spelletje. Ben ík nou zo diep gezonken? Ik betrap me er zelfs op dat ik stiekem hoop dat Nederland verliest. De Oranje- moeheid, wanneer stak het voor het eerst de kop op? Ik weet het niet meer, maar het heeft alles te maken met een almaar toenemende ergernis over de voetballers van Oranje. Ik vind het erg moeilijk om enthousiast te worden voor een team dat geacht wordt ook mij te vertegenwoordigen, en waar mensen als Edgar Davids en Patrick Kluivert in voetballen. Mishandeling, verkrachting, dood door schuld, denk ik dan automatisch, ook al is het niet allemaal bewezen.
En dan die gezichtsuitdrukkingen. De grenzeloze arrogantie die zelfs zo'n Jaap Stam en Edwin van der Sar tegenwoordig uitstralen. Ik word er kotsmisselijk van. Natuurlijk, als ik zo veel geld zou verdienen en de status van halfgod zou hebben, zou ik me ongetwijfeld ook raar gaan gedragen. Maar daar gaat het dus niet om. Oranje is van óns, en daar hebben die voetballers zich maar naar te gedragen. Ruud van Nistelrooij, de broertjes De Boer en Pierre van Hooijdonk, het zijn zo'n beetje de enige spelers die me nog sympathiek zijn. Maar ja, Van Nistelrooij bakt er niks van, Pierre zit op de bank en Ronald de Boer is niet eens geselecteerd.
Oké, als Kluivert over twee jaar het winnende doelpunt scoort in de EK-finale zal ik weer het hardst juichen van iedereen. En natuurlijk zal ik dan bij hoog en bij laag ontkennen dat ik ooit dit stukje geschreven heb.

Column DvhN: Leuk voetbal

Alweer een verloren avond, was de overheersende gedachte in onze huiskamer na negentig minuten verveling bij Nederland - Bulgarije. Mijn vriendin M. was zaterdagavond weer eens de meest verstandige geweest. Na vijf minuten voetbal had ze het wel gezien en nam ze Harry Potter ter hand. Wat later verdween ze naar de achterkamer om op de sofa in slaap te vallen op het gepruttel van tv-commentator Leo Oldenburger, dat al even saai en nietszeggend was als het gedoe op het veld.
Van ons had M. verder geen last, want wij waren door het geploeter in de Arena al snel zo murw geslagen dat zelfs het doelpunt van Sneijder nauwelijks nog enige opwinding veroorzaakte. "Nou, die zit er in", constateerde mijn zwager B. nog wel. Mijn zus D. was net even naar de keuken gegaan om een espressootje te maken. "Het is 1-0", zeiden we toen ze weer terugkwam. "Ah", zei D., "mooi zo." En we staarden maar weer naar het tv- scherm, waarop de spelers van Oranje opgefokt heen en weer draafden, grossierend in balverlies en tot niets leidende aanvallen. "Hoe is het toch mogelijk dat voetbal zo populair is", vroeg B. zich af.
Maar natuurlijk hadden we het weer eens verkeerd gezien. "Het is positief dat we nu met zijn allen een mooie avond hebben beleefd", verklaarde Ruud van Nistelrooij na afloop. Dat was, als we het ons goed herinnerden, de speler die achttien keer de bal terug of opzij had getikt en één keertje richting doel had geschopt. En de bondscoach, die elke keer weer een nieuwe opstelling poogt te verzinnen en hard op weg is om meer (ex-)Ajacieden op te stellen dan er ooit bij Ajax zelf gespeeld hebben, had ook al genoten van leuk voetbal.
Ach ja. Als je iets maar hard en vaak genoeg roept dan wordt het vanzelf waar.

Column DvhN (vertraagd): Galgenaas!

Het roepen van 'homo!' naar een politieagent mag niet. Althans, niet in Meppel en, zo vermoed ik, ook niet in de rest van Drenthe. Een agent voor homo uitmaken is namelijk beledigend, zo oordeelde politierechter J. M. M. van Woensel vrijdag. Als ik de rechter goed heb begrepen, is dat zo omdat de agenten het zelf beledigend vonden.
In De Bosch mag je wel 'homo!' roepen naar oom agent, bleek eerder vorige week. De rechter aldaar oordeelde dat de term homo op zich niet beledigend was. Maar, zo voegde de rechter er aan toe, als er 'vieze homo!' of 'vuile homo!' geroepen wordt dan mag de knoet erover.
Merkwaardig. Als ik 'hetero!' of 'vuile hetero!' zou roepen naar een agent, denk ik niet dat veel van onze geüniformeerde vrienden zich er druk om zouden maken (homo's uitgezonderd, wellicht). En wat nu als ik 'wafelijzer!', 'anakoloet!', 'vriendelijke vriend!' of 'onderwateradmiraal!' zou roepen? Je zult maar een agent treffen die het als beledigend ervaart, dan ben je met J. M. M. van Woensel dus in de aap gelogeerd (overdrachtelijk gesproken natuurlijk, edelachtbare).
Anders wordt het natuurlijk als we de wat sterkere varianten van het kapitein Haddock-repertoire in de strijd gaan werpen, zoals 'stuk ectoplasma!', 'Basji-bozoek!', 'schildvleugelig insect!', 'in egelvet gebraden kolokwint!', 'Patagonische zoeloe!', 'gepaneerde mestbol!' of 'galgenaas!'; maar dit terzijde.
Waar het om gaat, is natuurlijk dat agenten de aanroeping 'homo!' blijkbaar zó beledigend vinden dat ze je ervoor voor de rechter slepen. Ik zou zeggen: Gewoon lachen en 'homo!' terug roepen. Als het tuig zich dan beledigd voelt en agressief wordt, heb je als agent écht een reden om in te grijpen.
Maar ja. De grote kraakvis mag me kraken als het ooit zover komt. Verroeste kaapstanders!

Column DvhN: Hakklakken

'Poker lost wereldproblemen op', stond gisteren in deze krant. Onder meer jeugdcriminaliteit en diplomatieke crises verdwijnen als we allemaal gaan pokeren, lichtte professor Charles Nesson van Harvard University zijn nieuw verworven inzichten toe. Nesson gaat zich, nu hij het licht gezien heeft, toeleggen op pokerlessen.
Allemaal leuk en aardig, maar persoonlijk zie ik meer in hakklakken. Maak een sprongetje in de lucht, klak uw hakken tegen elkaar en u zult zien dat alle zorgen en problemen verdwijnen als sneeuw voor de zon. Terwijl poker vooral een zittende aangelegenheid is en ook nog de nodige stress over winst en verlies oplevert (om over geldproblemen nog maar te zwijgen), is bij hakklakken onvoorwaardelijk geluk verzekerd. Allereerst zorgt hakklakken voor gezonde lichaamsbeweging. Vijfhonderd klakjes per dag is in principe al genoeg voor een verlenging van de levensverwachting met minstens drie jaar, maar nog veel beter is het om de ganse dag hakklakkend door het leven te gaan. Daarbij moet wel worden opgemerkt dat een hakklak met linkse uitzwaai gevolgd dient te worden door een klak met uitzwaai naar de rechterkant. Bij eenzijdige hakklakkerij bestaat namelijk een kleine kans op ontsporing.
Belangrijker is echter dat hakklakken de mensheid behoedt voor vele, zo niet alle misstappen. Er is nog nooit al hakklakkend iemand vermoord of verkracht. Ongezonde gewoontes als te veel eten en roken worden ernstig bemoeilijkt en er is geen enkel voorbeeld bekend van crises die veroorzaakt zijn door hakklakkende regeringsleiders of terroristen. Bovendien worden voetbal en andere sporten al hakklakkend volstrekt zinloze bezigheden, zodat we het vele geld dat in de sportwereld omgaat voor nuttige zaken kunnen aanwenden.

Gouden oude mopper DvhN: Twee pilsjes en een tosti

Voetbalschoenen aantrekken en veters strikken: 65 euro. Potje pissen tijdens de training: 190 euro. Grapje vertellen aan teamgenoot Mario Melchiot: 80 euro. Grapje uitleggen: 65 euro. Rondje inlopen om trainingsveld: 270 euro. Uurtje slapen in de bus op weg naar tegenstander: 5700 euro.
Arjen Robben gaat bij Chelsea 95 euro per minuut verdienen, rekende deze krant vorige week voor. En dan zijn de winstpremies en reclamecontracten nog niet meegerekend. Zaterdag konden we lezen waar hij dat geld aan kan uitgeven. Als het zo ver komt, want volgens mij wordt arme Arjen schreeuwend gek als hij nog eens goed gaat nadenken over zijn salaris.
Ik heb het eens omgerekend. Met deze column ben ik al gauw een uurtje of drie bezig. Dat zou betekenen dat ik met Robbens salaris 17.100 euro voor dit stukje zou krijgen. Per woord zou dat neerkomen op 70 euro. Dat tikt lekker weg, kan ik u verzekeren (zo: weer 560 euro rijker! (en weer 350 erbij!! (en nog eens 280!!!))). Helaas. In werkelijkheid krijg ik voor dit stukje van mijn baas slechts 29 eurocent per woord.
Maar ach, dan is die vorige zin toch al weer goed voor twee pilsjes (en met deze erbij kan ik ook een tosti bestellen). Nu we toch bezig zijn: hopsakee! - alweer een pintje verdiend! En schenk nóg maar een keertje in, oberrrrtje! Ik wens Arjen Robben veel sterkte met zijn nieuwe baan.
En mag deze column volgende keer misschien wat langer zijn?

NIEUW! Gouden oude moppers

Om toch wat vaker te posten op dit log, heb ik een nieuwe rubriek in het leven geroepen. De 'gouden oude mopper'. Deze zal oude columns uit het onvolprezen Dagblad van het Noorden gaan bevatten van mijn hand. Natuurlijk moet er wel een actuele aanleiding zijn, maar die is gelukkig altijd wel te verzinnen. Als eersteling een column uit maart 2004, toen Arjen Robben net getekend had bij Chelsea waar hij een astronomisch bedrag ging verdienen. Zeer actueel natuurlijk, nu de de Wesley's en Roystons van deze wereld opeens ook grootverdieners zijn geworden.

Column DvhN: Geloofsafval in Kampen

Zondagmiddag zat ik samen met mijn vriendin M. heerlijk in het zonnetje op een terras in Kampen. We hadden er net vijftig kilometer op de racefiets opzitten en een uitsmijter glijdt dan lekker naar binnen. "Nou, zo streng in de leer zijn ze hier niet allemaal", merkte ik op. Want het terras zat overvol. En dat in de stad waar een leerling door een school is geweigerd omdat zijn ouders ChristenUnie stemmen in plaats van SGP. Ook bij de buren was volop klandizie: goddeloos wellicht, maar zo op het eerste oog zeer tevreden.
Wilders mag zich dan druk maken om de koran, met de bijbel in de hand kunnen ze er op sommige plekken in Nederland ook nog wat van. Mijn vriendin M. had vorige week als presentator van de lokale radio in de regio Kampen de moeder van de geweigerde leerling in de uitzending. Wat bleek? De combinatie van CU, televisiekijken, een broekendragende moeder en een andere versie van de bijbel dan de Statenvertaling is in de ogen van de zwartgekousde scherpslijpers van het plaatselijke Hoornbeeck College een recept voor geloofsafval.
Maar goed, Kampen herbergt dus nog wat vrijdenkers. Die zagen we niet in Genemuiden, waar we eerder die middag doorheen fietsten. De bevolking spoedde zich daar net ter kerke. Te voet uiteraard; mannen in het zwart, vrouwen en meisjes met hoedjes op en deels in klederdracht. "Het is hier net de jaren vijftig", vond M. die zich wat ongemakkelijk begon te voelen in haar fietskleren. Omdat we de weg naar Kampen niet precies wisten, klampte M. een christenvrouw aan: "Mevrouw, mag ik u wat vragen?" Nou nee dus. De kerkgangers deden alsof we niet bestonden. De christelijke naastenliefde is in Genemuiden des zondags niet van toepassing op passerende fietsers.
"Onze Geert heeft zijn intolerantie en doorgedraaide xenofobie niet van vreemden", merkte ik pissig op. "Amen", zei M. en op goed geluk vluchtten we de polder in.

Column DvhN: He's en ho's

Ben ik er trots op dat ik hetero ben? Nou nee, niet speciaal. Het is zo en niet anders, dat wil zeggen: bi dan wel ho. Een heleboel homo's zijn er blijkbaar wel trots op dat ze van de eigen kunne houden. Anders doe je immers niet mee met die Gay Pride (want pride = trots). Of was het de trots van de homobeweging die zaterdag door de grachten van Amsterdam paradeerde? Ik hoop het niet.
Ik was zaterdag toevallig in Amsterdam. Aan het eind van de middag stond ik met twee he-vrienden op een brug over de Amstel toe te kijken. Wij zagen veel boten met schaars geklede, lekkere wijven (zo zeg je dat als rechtgeaarde he) waar zo op het eerste oog weinig ho-achtigs (dat wil zeggen: lesbo's) aan te ontdekken was. Het leek erop alsof de he's de parade hadden overgenomen. Naast ons op de brug stonden ook opvallend veel he-stelletjes en -families. En maar foto's maken van elkaar, met op de achtergrond de bootjes met schattige, dansende ho- (en dus he-)aapjes. 't Was net Artis maar dan in het wild. Gelukkig schoof er op een gegeven moment een vervaarlijk ogend nichtenstel op de brug voorbij, gehuld in Schotse leren rokken, met tepelpiercings, een aantal klemmen van 't één of 't ander, tattoes op de kale schedels en een in zwart leer gehulde middelvinger.
Het is gewoon carnaval, bedacht ik me, toen we ons richting de ArenA begaven voor Ajax-Arsenal. Eén dag per jaar doen we zuipend, joho-end en dansend net of ze (de ho's dus) erbij horen, zodat we ze daarna weer kunnen negeren. Maar toen later op de avond de bondscoach naast ons op de tribune plaatsnam, dwaalden de gedachten toch weer af naar de Amsterdamse grachten. En wat als zo'n Van Persie nu eens... Dat zou nou écht helpen.
Maar hé, 't is voetbal hè.

Column DvhN: Marokko

De afgelopen drie weken reisden mijn vriendin en ik door Marokko. Je moet toch eens wat terug doen, vonden wij. Met bijna een half miljoen Marokkanen in Nederland kan enige kennis van de achtergronden van deze landgenoten natuurlijk ook geen kwaad. En de zon schijnt er wat vaker dan hier, eveneens niet onbelangrijk. Wij bezochten steden als Marrakech, Casablanca, Rabat en Fes; wij zagen de cederbossen en de canyons van de Midden Atlas, dalen vol oleanders in de Hoge Atlas en de onbeschrijflijk ruige en bizarre berglandschappen van de Anti Atlas; wij reden door dorre steenwoestijnen met cobra's en schorpioenen en ervoeren de verschroeiende hitte van de sirocco in Erfoud en Zagora. Natuurlijk ontmoetten we overal ook veel Marokkanen. Nou ja, Marokkaanse mannen dan vooral, want de vrouwen hielden zich afzijdig. In onze reisgids hadden wij gelezen dat onze Marokkaanse medeman buitengewoon vriendelijk en gastvrij is. Dat klopt, maar dat die vriendelijkheid vier van de vijf keer gepaard gaat met op handel en geld gerichte opdringerigheid was de gids vergeten te melden. Wij waanden ons drie weken lang Europese melkkoeien, waar met veel geglimlach, gekleef, gezeur en oplichterij zoveel mogelijk geld uit geperst moest worden. Afijn, het zullen de cultuurverschillen wel zijn. Over die verschillen valt overigens ook nog wel wat positiefs te melden. De Marokkaanse man heeft des zomers een zeer aangenaam levensritme. Terwijl de vrouwen rustig doorwerken in de hitte, zitten de meeste mannen de hele dag in de schaduw om aan het eind van de middag massaal op het terras plaats te nemen om te kletsen en bij te komen van weer een dag niks doen. Waar is het bij ons verkeerd gegaan?

Zo

Zo. Nu geen gezeik meer over dat ik nooit wat zou posten, ja!? Het is net als met het klimaat: ik post schoksgewijs.

Column DvhN: Rookverbod

Het is natuurlijk ook volstrekt belachelijk en zeer betreurenswaardig, dat rookverbod. Nooit meer wakker worden van de stank van stinkende kleren na een avondje stappen. Geen doorwaakte nachten meer vanwege de onstuitbare hoestbuien, de gratis toegift bij het meeroken in de kroeg. En wat te denken van de katers! Mede niet-rokers zullen kunnen beamen dat die een stuk intenser zijn door de toegevoegde waarde van verbrande tabak. Vooral de combinatie van een flinke lading herfstbokjes met van die naar vanille geurende aromasigaartjes is altijd goed voor een onwaarschijnlijk knallende kick waar eigenlijk geen pilletje tegenop kan. Altijd al benieuwd geweest welk stofje daar precies nu verantwoordelijk voor is. Maar goed, dat zal nu wel niet meer onderzocht worden. Ook de wetenschap krijgt harde klappen door dat onzalige verbod.
Het is allemaal de schuld van de anti-rookmaffia en die gezondheidsfreaks. En dat terwijl onze rokende medemens toch een toonbeeld van tolerantie is. Nooit te beroerd om je ook een trekje aan te bieden of zelfs een hele sigaret! En ook als je daar nors voor bedankt, word je toch altijd nog ruimhartig getrakteerd op die gracieus kringelende rookkolommen die het reukorgaan kietelen als de geur van natte straten na een zomerbui. Heb je eens een onsmakelijk gerecht in een chique restaurant? Niet getreurd! Er is altijd wel zo'n sympathieke pafkees die je smaakpapillen verdooft met wat rookwolkjes. En dat gewoon gratis en zonder dat je erom hoeft te vragen, en - zeker niet onbelangrijk - ongeacht ras, geloof of geaardheid van de meeroker!
Waar vind je nog zulke onbaatzuchtige naastenliefde als bij de tevreden roker?!

Column DvhN: Bekentenis

Ja, ik ook. Als ik terugdenk aan al dat afschuwelijke bedrog overvalt me een diep gevoel van schaamte. Het spijt me zo. Ik voel tranen opkomen. Het begon op een zaterdagmiddag in april 1996. Met VVK zaterdag 4 voetbalde ik tegen Potetos 2. De strijd om de vierde plek in de reserve zesde klasse P was meedogenloos. En ik stond vol doping in het veld: mijn alcoholpromillage zal hoger dan twee zijn geweest na een nacht stevig doorhalen. We wonnen dik en ik scoorde twee keer.
Toen ik bij deze krant kwam werken, ging het van kwaad tot erger. Ik schat dat bijna tien procent van mijn stukjes met behulp van stimulerende middelen tot stand is gekomen. En waar ik me nog het meest voor schaam: dat ik elke twee weken op deze plek mag schrijven, is een direct gevolg van alcoholslikken. Ik schreef destijds tv-columns. Hoe later op de avond en hoe meer bier achter de kiezen, hoe beter de stukjes werden. Sorry collega's, mijn promotie naar deze plek was te danken aan vals spel.
Lange tijd hield ik mezelf voor de gek met het idee dat iedereen het deed. Journalisten zijn grootverbruikers, zei ik tegen mezelf. Bètablokkertje, jointje, borrel, lijntje coke: je gaat er veel losser en smeuïger door schrijven. Remmingen vallen weg en je durft veel meer. Maar doping is en blijft natuurlijk bedrog. Dank jullie wel, Bjarne Riis en Erik Zabel, dat jullie me dat hebben doen inzien.
Hoe het nu verder moet, weet ik niet. De hoofdredactie en u, lezers, moeten maar beslissen of ik nog te handhaven ben bij deze krant. Ik ben bereid alle consequenties te aanvaarden. Het spijt me zo.

Column DvhN: Korte rokjes (2)

Het kan natuurlijk zo zijn dat er niks klopt van al die voorspellingen. Het zal niet de eerste keer zijn dat de toekomst zich niet voegt naar onze verwachtingen. Wij memoreren uit het recente verleden: de plotse teloorgang van het Rode Gevaar, de millenniumbug, 99 procent van alle voorspellingen voortkomend uit economische theorieën, de ineenstorting van de wereld na 9/11, de bodemdaling in de Waddenzee, en (vooruit, speciaal voor Marianne Thieme en haar geloofsgenoten) de wederkomst des Heren vóór het jaar 2000.
Nou weet ik ook wel dat die paar weken zomerweer in april en mei nog niet zoveel zeggen. Maar toch. Stel nou dat die klimaatverandering een flink tikkie sneller gaat dan de dames en heren wetenschappers nu denken. Heb je net een mooi huis gekocht in Blauwestad, is het water alweer verdampt voordat je je hengeltje hebt kunnen uitgooien. Of weggevaagd door een vloedgolf natuurlijk. Dat de korte rokjes dan al in maart uit de kast en om de heupen kunnen, lijkt me een wat schrale troost. Straks blijkt nog - moge God het verhoeden! - dat we tóch twintig jaar eerder hadden moeten luisteren naar dat langharige, werkschuwe, linkse tuig op geitenwollen sokken dat in de jaren tachtig al het milieuonheil predikte.
Het probleem is dat we veel minder weten dan we denken. Werd een paar jaar geleden nog verkondigd dat de Theorie van Alles bijna rond was, inmiddels wordt in de astronomie weer getwijfeld aan alles. Om een voorbeeld te geven: van 96 procent van het heelal hebben we geen flauw idee waar het uit bestaat. De menselijke maat is nu eenmaal een zeer beperkte. Misschien moeten we eerst maar eens beginnen ons naar dat gegeven te gedragen.

Column DvhN: Korte rokjes

Kijk. Ik had hier natuurlijk mijn verontrusting kunnen uitspreken over de bloeiende koolzaadvelden, zwoele zomeravonden in april en andere tekenen van klimaatverandering, en hoe schandalig het toch is dat de mensen die er het minst toe hebben bijgedragen - in Afrika, de bakermat van de menselijke soort - het eerst met de gebakken peren komen te zitten. Ik had ook Marianne Thieme kunnen wijzen op de inconsequenties in haar denken als ze eerst beweert dat Adam en Eva in het Paradijs vegetariërs waren, maar vervolgens ontkent dat haar religieuze opvattingen er politiek toe doen (tussen haakjes opmerkend dat de oprukkende christenfundamentalisten van PvdD en CU het toch al voor elkaar lijken te hebben gekregen dat de evolutietheorie door velen nu ook als een geloof wordt beschouwd in plaats van een wetenschappelijke theorie (wat, opnieuw tussen haakjes, toch eigenlijk op hetzelfde neerkomt als de mechanica een sprookje noemen - het is dus eigenlijk een wonder dat Marianne en de haren nog in een auto durven te stappen), maar dit dus terzijde). Ik had ook nog een keer kunnen zeuren over Wouter Bos die als de Don Quichot van Balkenende IV de roofridders van het grootkapitaal als enigen meent te moeten vrijwaren van de nieuwe betutteling, terwijl je toch echt geen Nostradamus hoeft te zijn om te zien dat juist de fixatie op snelle groei en het grote graaien op de lange termijn desastreus uitpakt (terloops signalerend dat dit ook weer zo'n voorteken is dat wijst op het einde van de beschaving zoals wij die kennen, en dat je bijna zou gaan hopen dat Marianne en de haren gelijk hebben met hun geloof in een snelle Wonderbaarlijke Wederkomst).
Maar ja. Wat maakt het allemaal uit. Het is korte rokjes-weer!

Stilte

Het is hier wel erg stil, maar dat heeft zo zijn redenen. Zoals de lieve lezertjes ook hieronder weer kunnen zien, is de debilisering van Blogger zo ver doorgeslagen dat 275 woorden blijkbaar teveel zijn om in 1 stukje op dit log te zetten (of zou het aan mij liggen?). Daarom is mijn column dus weer in twee stukken gehakt. Nou ja.

Conclusie

Dat

Conclusie

leest

Conclusie

natuurlijk

Conclusie

wel

Conclusie

wat

Conclusie

lastig.

Conclusie

Dus.

Column DvhN, dl1: Zebrapad

Wie wil weten hoe het gesteld is met de normen en waarden in Nederland (waarom hoor je daar niks meer over bij Balkenende IV?), moet als voetganger eens bij een zebrapad gaan staan wachten. Allereerst dit (even voor de zekerheid): de verkeersregel (de norm derhalve) is dat een automobilist stopt vóór het zebrapad (voor de automobilisten onder u: dat zijn die brede, witte strepen op de weg) als een voetganger wil oversteken.
Welnu, een persoonlijk, zeer representatief onderzoekje bij enkele willekeurige zebrapaden leert dat 79 procent van de chauffeurs zich daar niet aan houdt. Zo'n 14 procent geeft zelfs extra gas als ze een wachtende voetganger ontwaren (over wat deze randdebiele criminelen bezielt, heeft mijn onderzoek geen opheldering kunnen verschaffen) en 3 procent is wel bereid te stoppen ná het zebrapad als je als wachtende voetganger (overigens zeer decente) handgebaren maakt en/of luidkeels protesteert; 20 procent van de na-stoppers wil vervolgens ook nog klappen uitdelen.

Column DvhN dl2: Zebrapad

Conclusie: als je als overstekende voetganger denkt dat het wel goed zit met die normen en waarden in ons land en pardoes het zebrapad opstapt, loop je een bijna-wisse dood tegemoet (de goede 21 procent niet te na gesproken). Daarom stel ik, als meedenkende burger, voor flitspalen te installeren bij zebrapaden. Technisch moet het toch geen probleem zijn om niet-stoppende automobilisten zo tot normvolgend gedrag te dwingen. Ik heb het op deze plek al vaker beweerd: in het verkeer rijden de grootste criminelen van Nederland rond en merkwaardig genoeg worden al die niet-stoppers, te-hardrijders, links-inhalers, bumperklevers en zonder-licht-fietsers nog kwaad ook als ze bij hoge uitzondering eens een keertje op de bon worden geslingerd. Veel meer strikte controle en zero tolerance is de enige oplossing. Soms moet je de normen en waarden er gewoon in rammen.

Column DvhN, deel 2

Omdat het prachtige, vernieuwde blogger nu zelfs geen bijdragen van 275 woorden meer aankan, hier deel 2 van mijn laatste column (eerst de post hieronder lezen dus...):

Dat Mulisch de uitverkiezing van De ontdekking van de hemel (ook al een roman boordevol met interessantdoenerig quasi-diepzinnig gezever) als vanzelfsprekend gevolg van zijn schrijverschap beschouwt, kan dan ook nauwelijks verbazing wekken. Ik heb op www.hetbesteboek.nl nog even de shortlist (tien boeken) en de longlist (250 boeken) bekeken. Louis Couperus' magnum opus De boeken der kleine zielen staat op geen van beide. Maar ja, het was natuurlijk ook een internetstemming. In cyberspace is Pim Fortuyn nu eenmaal de grootste Nederlander aller tijden en als je er nu een verkiezing van de beste politicus uitschrijft, wint Geert Wilders met overmacht. Daar past Mulisch dus eigenlijk wel mooi bij.
Tijd voor nog een ijsje in het échte leven.

Column DvhN: Mulisch

Het was een triestmakend bericht dat gisteren even een schaduw wierp op de mooie, wolkenloze lentedag. Zit je net met je eerste ijsje van het jaar (chocolade en aardbeien) op een terrasje, krantje erbij en dan lees je dat De ontdekking van de hemel van Harry Mulisch het beste Nederlandstalige boek ooit zou zijn. Hoe het komt weet ik niet, maar plotseling moest ik aan tandbederf denken. Zit er veel suiker in ijs?
Eenmaal thuis heb ik meteen mijn tanden gepoetst, maar de vieze smaak bleef. Gerard Reve zaliger zei het al: de boeken van Mulisch zijn niks dan vullis. Dat heb ik vorig jaar bij lezing van zijn perfide roman Siegfried weer eens mogen ervaren. Het was definitief mijn laatste poging tot Mulisch-lezing. Voor wie het niet kent: Siegfried is een van quasi-filosofisch geoudehoer doordrenkte roman waarin Mulisch zogenaamd poogt Adolf Hitler in fictie te vangen, maar waarin hij vooral (over de ruggen van de miljoenen slachtoffers van de nazi's) de grootsheid van de schrijver Mulisch zelve bezingt.

Column DvhN: Vossenbont

De Partij voor de Dieren is een e-mailactie begonnen tegen Maria van der Hoeven. De minister had namelijk een vossenbontje om haar nek bij de presentatie van het nieuwe kabinet. En dat mag niet van de PvdD. Ik zal het nog één keer uitleggen, speciaal voor PvdD- voorvrouw Marianne Thieme.
Natuurlijk, de voor bont gefokte vossen hebben een hondenleven. Maar de menselijke soort is nu eenmaal zo succesvol geworden door het doden van andere dieren. Het dragen van bont was tienduizenden jaren een noodzaak om te kunnen overleven. Het eten van vlees heeft de mens tot het intelligente dier gemaakt dat hij nu is. Pas sinds heel kort verkeren we in de luxe positie dat we ons druk kunnen maken over vossenbonten kraagjes, de plezierjacht en aanverwante bijzaken.
Dat heeft alles te maken met de industriële productie van vlees en vleesderivaten als vossenbont of schoenenleer. We zijn het zicht kwijt op waar het vandaan komt en dan is het een stuk makkelijker (en electoraal aantrekkelijker) om je druk te maken over aaibaar vossenbont dan over het echte probleem: de bio-industrie en het verdwenen respect voor andere levende wezens.
Het christendom, dat de mens centraal stelde en verhief boven de andere dieren, heeft een belangrijke hand gehad in die ontwikkeling. Marianne Thieme is (net als overigens SP-adviseur Niko Koffeman) lid van de Zevende-dags Adventisten, een fundamentalistische protestantse sekte die in de vorige eeuw jarenlang beweerde dat Jezus' wederkomst voor de millenniumwisseling plaats zou vinden. Op 1 januari 2000 bleek dat een vergissing. Naast het propageren van onnatuurlijke neigingen als vegetarisme stelt deze sekte homoseksualiteit en seks voor het huwelijk op één lijn met seksueel misbruik, incest en seks met dieren.
Tijd voor een e-mailactie wellicht?

Column DvhN: Floyd Landis

De Tour de France van vorig jaar was een episch, bijna messiaans verhaal. Elke middag verliet ik ons zwembad op een Toscaanse heuveltop om me een paar uur terug te trekken in ons vakantiehuisje voor de eredienst: de finale van de etappe van de dag. In aanbidding zag ik Floyd Landis door het Franse land trekken met als hoogtepunten zijn lijdensweg naar La Toussuire en zijn wonderbaarlijke wederopstanding de volgende dag. Het was de mooiste Tour van de laatste jaren. Na afloop van de Tour bleek dat Landis positief was getest bij een dopingcontrole. Dat is vandaag de dag reden voor openbare kruisiging nog voordat alle (tegen)onderzoeken zijn afgerond. Want volgens de hypocriete moraalridders die de sport zelf geperverteerd hebben door haar als een commerciële melkkoe uit te buiten, moet wielrennen met 'eerlijke middelen' worden bedreven. Alsof het talent en de budgetten zo eerlijk verdeeld zijn; om over afkomst nog maar te zwijgen. Vroeger deed niemand er moeilijk over als de renners zichzelf wat toedienden om de bergen over te komen. Lees Dino Buzzati's klassieker De ronde van Italië over de heroïsche strijd tussen Coppi en Bartali in de Giro van 1949. Pas toen Tom Simpson in 1967 gedrogeerd van zijn fiets viel en stierf, werd de dopinghypocrisie geboren. Maar doping, verkochte koersen en verborgen verhalen horen nu eenmaal bij wielrennen, net als lijden, honger en heroïek. Want wat wielrennen zo mooi maakt, is dat het de enige sport is die is als het leven zelf. Vorige week werd bekend dat Floyd Landis dit jaar niet start in de Tour. Landis moet hangen voor onze zonden. Ook een mooi verhaal, dat wel. Het is tijd om in juli maar eens een verre reis te maken.

Hoesten

Lieve lezertjes, het einde is nabij. Mopperjob hoest zich nu al zeven weken lang de longen uit zijn lijf (nou ja, 's ochtends groene derrie en 's avonds verdroogde longcellen). Na lang aandringen van zijn lieve vriendin M. heeft hij nu eindelijk een afspraak met de huisarts gemaakt en dan weet je het wel: nog een maand of twee te leven... Maandagochtend 9.10 uur wordt het doodsvonnis voltrokken. Ach en wee. Maar je kunt het ook zo bekijken: misschien is het wel open tbc en valt het allemaal heel erg mee!

Column DvhN: Herrie

Vroeger beperkte het zich tot aso's in van die opgevoerde auto's met foute spoilers en sportvelgen, glimmend als valse gouden tanden. Je hoorde het gestamp van de muziek al ver voordat deze erkende randdebielen de hoek omkwamen met hun vehikels van het type antiquarische sportwagen. Provocerend reden ze extra langzaam door de straten, de raampjes open zodat we hun takkenherrie tot in onze botten konden voelen. En maar hopen dat iemand er een opmerking over maakte, zodat ze je ook nog even lekker konden uitschelden. Het was authentiek tuig van de richel.
Natuurlijk, ze rijden nog steeds rond, die stampstakkers. Maar het erge is dat ze school hebben gemaakt, ook onder de niet-aso's. Herrie is vandaag de dag alomtegenwoordig. Uit elke kledingwinkel schalt een basdreun, de ene straatmuzikant is nog niet uit het gehoor verdwenen of de andere mislukte vibrafonist of ud-zwever dringt zich aan je op. Om nog maar te zwijgen over alle achterlijke telefoondeuntjes die over ons worden uitgestort.
De meest ergerniswekkende ontwikkeling is wel de onstuitbare opmars van de mp3-speler in trein en bus. Dagelijks kun je constateren dat elke landgenoot van dertig jaar of jonger tegenwoordig met een ernstige gehoorbeschadiging door het leven gaat. Toegegeven, ik heb zelf ook een iPod. Maar naar rustige muziek luisteren in de trein zit er niet meer in, ook niet in de stiltecoupés. Er is altijd wel iemand die zijn mp3-speler zó hard heeft staan dat de bassen de Partita's van Bach overstemmen. Dus dan schakel je maar weer met een vloek en een zucht over naar The Strokes of Franz Ferdinand. Want als je die volumemaniakken erop aanspreekt krijg je óf een grote bek terug, óf een niet-begrijpende blik, óf een geschreeuwd 'WAT ZEG JE?'.
Eén troost: over tien jaar zijn ze allemaal doof.

Schaatsen

Ja schaatsen, dat was dus het plan voor vandaag. Maar vriendin M. is nu op weg naar Deventer, terwijl ik thuis zit. Dat zit zo: het gaat regenen en vriendin M. gaat dus nat worden en daar had deze jongen geen zin in. Bovendien doen alle spieren pijn, omdat ik gisteren voor het eerst sinds een jaar weer eens een volledige voetbalwedstrijd heb gespeeld. Ja, natuurlijk gewonnen (4-3 uit tegen die rennende studentjes van Knickerse Boys) en zelfs gescoord, maar de spieren blijken ouder dan de geest. Dus we gooien er maar weer eens een dvd'tje van de tweede serie Heimat in.

Ook aan te bevelen

Een kleine toevoeging aan onderstaande top 5, de cd's die het net niet haalden maar die u zeker ook moet kopen:
1. Opgezwolle Eigen wereld
Stuiterende hiphop met goede teksten.
2. Cracker Greenland
Komen ze in de buurt, ren erheen! Fantastische liveband.
3. De Kift 7
Zie Cracker, plus fraaie teksten en de weemoed van het koper.
4. Joan as Policewoman Real life
Oud-liefje van Jeff Buckley. Verder commentaar overbodig.
5. Thomas Dybdahl One day you'll dance for me, New York City
Eigenlijk een cd uit 2004, maar in Nederland pas dit jaar uitgebracht (ik heb hem al sinds 2004 omdat ik in Vera na een concert zijn complete oeuvre heb aangeschaft). Heel, heel, heel erg mooi (en live dus ook).

Top 5: de winnaar is... Paulusma!

En nu ik toch bezig ben, ook nog even mijn top 5 van popcd's van het afgelopen jaar (in de krant heb ik alleen mijn klassieke top 5 mogen brengen). Dit is een uiterst noodzakelijke toevoeging aan de lijstjes die u in de kranten en bladen hebt kunnen lezen, want die kloppen niet:
1. Paulusma Here we are
Prachtige muziek van de vroegere helft van Daryll-Ann, die (zeker nu we Do the Undo ook kennen) altijd al veruit de meest interessante helft van Neerlands beste band aller tijden blijkt te zijn geweest.
2. Lily Allen Allright, still
Luister naar Not Big en je zit voor eeuwig vast aan je huidige vriendin uit angst voor de afrekining.
3. Johan THX
Briljante liedjes, maar dus slecht openomen (zie vorige post) en live hondsberoerd want veel te hard (dat geldt helaas ook voor Paulusma).
4. Gert Vlok Nel Beaufort-Wes se Beautiful Woorde
Betoverende, hypnotiserende spreekzang van Zuid-Afrikaanse dichter/zanger.
5. The Beatles Love
De Beatles zoals je ze nog nooit gehoord hebt.

Mopperjuich

Een van mijn goede voornemens was om dit blog eens wat meer te vullen. Dat lukt lekker, zoals u, lieve lezer (of spreek ik nu slechts mijzelve aan), al hebt kunnen constateren. Een van de redenen daarvoor is dat ik nieuwe boxen heb aangeschaft (prijscategorie: rondreis door China) en daar valt niet over te mopperen! O wat zijn ze mooi en prachtig en wat een onwaarschijnlijk mooi geluid! De hele cd-collectie moet opnieuw beluisterd worden, want al die prachtmuziek van Paulusma, Lambchop, Great Lake Swimmers, Daryll-Ann, Eels, Madrugada en andere helden (ja Wir sind ook) blijkt allerlei muzikale details te bevatten, die ik nog nooit eerder hoorde. Ik zit dus elk vrij moment van de dag voor mijn boxen te juichen. Er valt eenvoudig weg niks te mopperen. Nou ja, dit dan: ik hoor nu opeens ook dat de nieuwe Johan en De Kift uiterst beroerd zijn opgenomen. Kutkloterige teringzooi!

(Oude) column DvhN: Spinvis

Ja, zo kan het natuurlijk ook. Zit je er een keer naast met je voorspelling, verklaar je gewoon de jury voor gek. Sieme Gerrijts wist zes keer op rij al van tevoren wie de Popprijs zou winnen op Noorderslag, maar nu zat hij ernaast. "Een flater van de jury", verklaarde de Middelstumer de uitverkiezing van Spinvis gisteren in deze krant. Ik heb Spinvis' debuut van vijf jaar geleden nog maar eens in de cd-speler gelegd en inderdaad: hij had in 2002 de Popprijs moeten winnen.
"Spinvis presteert niets in het buitenland", luidde een van de argumenten van Gerrijts. Aantoonbare onzin. Een paar jaar geleden hebben mijn vriendin en ik Spinvis cadeau gegeven aan Zwitserse vrienden en die zijn er helemaal weg van. Het is zelfs hun vaste auto-cd geworden en de kinderen zingen vaak luidkeels mee. In Zürich en omgeving zijn derhalve regelmatig prachtliedjes als Voor ik vergeet en Herfst en Nieuwegein te horen. Maar goed, de Popprijs is bedoeld voor de belangrijkste bijdrage aan de Nederlandse popmuziek. De echte vraag is dus: wat is belangrijk? Merkwaardig genoeg hanteren jury's bij het vaststellen daarvan doorgaans onwrikbaar in de Romantiek vastgeroeste criteria als 'oorspronkelijkheid', 'urgentie' en 'vernieuwing'. Bizar natuurlijk: het leven verandert duizelingwekkend snel, maar om muziek (en kunst in het algemeen) te beoordelen hanteren we nog steeds stokoude normen en waarden. We volharden in de illusie dat algemeen geldende kwaliteitsoordelen over persoonlijke ervaringen mogelijk zijn. Want Spinvis is natuurlijke een belachelijke winnaar als je van Jan Smit en Jannes houdt of alleen maar naar deathmetal luistert.
Kunst en prijzen, het is volstrekte willekeur.

Column DvhN: Geen nieuw jaar

Daar zit je dan met je goede voornemens. ’The morning came upon me like a bullet from a gun’, zingt Jelle Paulusma op Here we are, de mooiste cd van het net afgesloten jaar, terwijl het buiten alweer donker wordt. Het nieuwe jaar is weer eens begonnen met een kater zonder weerga. En terugdenkend aan al die andere eerste dagen van de nieuwe jaren van vroeger, besef je dat er ook in 2007 niks verandert.
En al ben je dan veel te laat je bed uitgekomen voor het nieuwjaarsconcert uit Wenen en het schansspringen in Garmisch-Partenkirchen, je ziet op de tv dat Sissy er nog steeds is.
En The Bold en de belspelletjes; SBS 6 wenst je ook in 2007 veel geldprijzen toe, die je toch nooit wint. Ook de treurigheid is niet anders dan in het oude jaar. En je vraagt je af waarom je eigenlijk die lege champagneglazen op het aanrecht zo vaak gevuld hebt.
Teletekst zegt dat er weer meer is ge sms’t in de eerste nacht van het nieuwe jaar. En dat de nieuwjaarsduik in Scheveningen is afgelast vanwege de wind. Ach ja, de wind. En je denkt aan de woorden vanPrediker: ’De wind waait naar het zuiden, dan draait hij naar het noorden. Hij draait en waait en draait, en al draaiend waait de wind weer terug.’ Nee, er is niets nieuws onder de zon. Geen nieuw jaar, geen nieuwe aarde, geen nieuw mens. Je zult het weer moeten doen met wie je bent. Maar je probeert het ook in 2007 maar weer met zoveel mogelijk liefde.