26 december 2013

Kerst met Mickey Newbury in je hoofd

'Write a song a song, write a song about her. Hum a tune a tune, hum a tune you miss her.'
Je fietst Zwolle uit met Mickey Newbury in je hoofd en probeert mee te trappen op het ritme van de woorden. Om je heen voel je de uitgestrekte grijsheid, al doet de zon tevergeefse pogingen om door de wolken heen te breken. En je denkt: met kerst geen gat in de hemel bij Elshof, zoals toen.

'Words that wouldn't rhyme wouldn't rhyme, it's over. Start another line, start a line anew.'
En je denkt aan nieuwe wegen en nieuwe woorden, tot je even voorbij Elshof haar opeens voor je ziet fietsen. Blauwe lucht, licht en bergen om haar heen, de glinstering van de smeltende sneeuw in de verte in haar ogen. En als Mickey zingt over heartache and sorrow and sadness zet je nog maar eens aan, de blik op de weg voor je gericht.

'She's the kinda girl a man, Lord, remembers... Remembers... Remembers...'.
Het valt je nu pas op dat Mickey in Angeline de Heer erbij haalt en je gedachten dwalen af naar de Man van Nazareth. 't Is niet voor niets kerst, denk je. Voor het eerst realiseer je je hoe groot de pijn van Hem geweest moet zijn, die volgens de verhalen de verloren liefdes en het verdriet van alle mensen met zich meedroeg, van de eerste tot de laatste levende. En je denkt: waar zijn we zonder verhalen?

Als je bij Dijkerhoek in de verte de Holterberg ziet liggen, is Mickey even uit je hoofd verdwenen. Je versnelt want je weet: in de heuvels wacht de belofte van verlichting en verlossing. Maar als je de Nederlandse bergen tussen Holten en Lemele allemaal hebt beklommen en via Dalmsholte terug naar Zwolle fietst, besef je dat het verdriet vandaag te groot is om op te gaan in de wereld om je heen.
En je denkt aan een boek dat je net hebt gelezen: Het teken van Jona, de openbaringen van Boeli van Leeuwen, die het Al en de Ene vond in de achterbuurten van Willemstad, bij de armen, de dronkaards en de hoeren van Curaçao. Boeli liep met de Man van Nazareth en kende de genade van het geloof van Abraham en de oneindige resignatie van Johannes de silentio.

En als je na Dalfsen de Vechtdijk op fietst, bespeur je je eigen verlangen naar de overgave aan het ondenkbare, al weet je dat het ook nu weer mislukt is. En dus zoek je de troost maar weer in de geschreven en gezongen woorden in je hoofd. 'Write a song a song, write a song about her', zingt Mickey Newbury. 'Hum a tune a tune, hum a tune you miss her. Words that wouldn't rhyme wouldn't rhyme, it's over. Start another line, start a line anew.'


28 oktober 2013

Koeien doen niet aan storm

Zie ze daar staan: grazend alsof er niks aan de hand is. Schuimkoppen op de IJssel, overal afbrekende takken, regenbuien die voortgejaagd door de wind de runderruggen geselen. En even verderop een eenzame fietser, de Koning van de Veecaterdijk.

16 oktober 2013

10 oktober 2013

28 september 2013

Giro di Leonardo

Zoals bekend was Leonardo da Vinci de uitvinder van de fiets (ook al beweren kwade tongen dat die tekening een vervalsing is, wat natuurlijk flauwekul is). Daarom is het onbegrijpelijk dat het WK-parkoers morgen niet het geboortehuis van de Eerste Fietser aandoet, maar vlakbij langs San Baronto voert. Goed, in San Baronto woont Govanni Visconti, Andrea Tafi heeft er een winkel, Franco Ballerini vond er de dood en Vincenzo Nibali traint er vaak. Maar zij zijn of waren niet de Eerste Fietser.
Ook de duizenden fietsers hier negeren de grote Leonardo. Niemand neemt even voor Vinci de afslag naar zijn geboortehuis, terwijl dat toch een prachtige weg omhoog is, die door olijfboomgaarden naar het bergdorpje Mezzana voert en verder. Zoals gebruikelijk volgt de massa de brede wegen, terwijl de smalle doorgaans veel interessanter zijn (behalve dan dat gebroken asfalt na Spezzavento waar mijn teller opeens gedurende een veel te lange periode 19 procent aangaf, terwijl midden op de weg tussen het gras paddestoelen opschoten).
De beloning kwam in Bacchereto. Ach, Bacchereto...  

24 september 2013

Alpe di Neggia

Als ik Strava moet geloven deed ik dus anderhalf uur over deze helleklim naar de hemel. Terwijl ik volgens mijn eigen klokje toch echt om kwart voor twaalf de weg langs het Lago Maggiore verliet en net voor één uur boven was op Alpe di Neggia. Daar ben ik over de top gefietst (nou ja) en vervolgens omgekeerd om in het restaurant aldaar vredig te kunnen sterven. Ik bleek echter al dood te zijn, dus na een kwartier en een cappuccino ben ik maar weer verder gegaan.
Dus: volgens mij reed ik gemiddeld met 10 km per uur omhoog en daar was ik best tevreden over bij deze klim van 12,5 km tegen 9,5% gemiddeld. Het is een detail, maar toch. De hemel weer niet bereikt overigens.

28 augustus 2013

Roadkill #19: Libelle

'Libelle, op de brug over het Ramsdiep', augustus 2013, 10 x 15 cm (fietspadbeton en insect)

23 augustus 2013

Oud-Kraggenburg

Waar eens de schepen dreven,
zeilt nu een boer door wuivend graan.

Slechts lucht en wolken zijn gebleven,
de zee is heengegaan.

De vuurtoren staat er nog wel,
hoog boven weg en velden.

Hier luidde men meermaals de bel,
als stormen 't hart beknelden.

Voor moede vissers toevluchtsoord,
terwijl sirenen lonkten.

Nu is de zee nog slechts een woord -
water, in land verdronken.

11 augustus 2013

Roadkill #18: Lauwwarme duivenborst (niet gegaard)

'Lauwwarme duivenborst (niet gegaard) in Hoorn (bij Heerde)', augustus 2013, 30 x 10 centimeter (duivenborst en andere, overbodige houtduiflichaamsdelen, grond, gras en dorre bladeren)

19 juli 2013

Roadkill #17: Jonge lijster

'Jonge lijster met bijpassend asfalt net buiten Hemsen (Emsland)', juli 2013, 65x25 cm (vogelvlees, verenkleed en opgeruwd, Duits fietspad)

18 juli 2013

Roadkill #16: Verse eekhoorn

'Verse eekhoorn aan de voet van het Kopje van Bloemendaal', juli 2013, 40 x 20 cm (eekhoorn, klinkers, peuk en stof)

26 juni 2013

Blauwe lucht en donkere wolken

Eerst blauw, dan wit, dan grijs, dan groen... (de IJsseldijk tussen Kampen en Wilsum, vanmiddag). Daar zit een boek in.

09 juni 2013

Klimmen in je hoofd

Dan sta je daar, op de top van de Poascheberg en je vraagt je vertwijfeld af waar de klim toch was. Negentig meter hoog is het hier en je kijkt heel ver Duitsland in en denkt zelfs de energiecentrale van Ibbenbüren te zien. Maar in je benen voel je niks. Een kilometer of drie vals plat - twee, drie procent - meer was het niet.
En toch zijn hier, rond Uelsen, overal heuvels. Dit is het echte werk, denk je, terwijl je om je heen kijkt en het landschap in je opneemt. Dit zijn heel andere bergen dan de bergen thuis, de Burgemeester Honcooplaan en de Lemelerberg. Dit zijn bergbergen, en geen onverwachte oprispingen van het vlakke land. Het doet hier een beetje denken aan Zuid-Limburg en meer nog aan het Teutoburger Wald, maar dan niet zo hoog. En zonder echte klimmetjes.
Bij Wilsum was je begonnen met de Steinberg. Een paar honderd meter liep de weg omhoog en je teller gaf zelfs even vier procent aan. Een veelbelovend begin, dacht je toen nog. Het heet hier immers niet voor niets Wilsumer Berge. Maar al die andere bergen - de Tütschenberg, Am Kopschenberg, Lemker Berg, Nüssberg - ze lagen er wel, maar je voelde ze niet. Ja even, toen je in de afdaling van de Poascheberg naar Halle dat zijweggetje zag liggen, afsloeg en en opnieuw omhoog reed, voelde je het en zag je op je teller zes procent staan. Maar toen je opkeek was je alweer boven.
Later, bij Ootmarsum, waren de bergbergen weg en reed je door een glooiiend land. Hier lagen de heuvels zo ver uit elkaar dat niet zij maar de vlakte het perspectief bepaalde. En dus voelde je de klim naar Nutter wel, maar je zag hem niet. En je dacht met weemoed terug aan de Poascheberg van zoëven, en de Wilsumer Berge, en de heuvels van Golenkamp, en je realiseerde je wat je allang wist: het echte klimmen gebeurt in je hoofd.

08 mei 2013

De groenheid van groen

De dwaas zegt: Groen is groen. Maar welk groen is dan het echte groen, hier langs de weg van Zwieselberg naar Amsoldingen? En waarom is dat groen dan groener dan al die andere tinten groen? Kijk ook eens naar dat bos in de verte en bedenk dat op een foto de meeste groentinten wegvallen. Op zoek naar de groenheid van groen blijkt groen iets heel anders te zijn dan groen. Dat geel is overigens een melange van paardenbloemen en boterbloemen. En geel is natuurlijk gewoon geel.

19 april 2013

Gethsemane

In Gethsemane mag niet worden gefietst. Maar naast de tuin gaat de weg recht omhoog de Olijfberg op, als ware het de Muur van Hoei - nog zo'n heilige berg.

16 maart 2013

Roadkill #15: Vogelvleugel

'Vogelvleugel (wrschl. van sappige houtduif) langs Overijsselsch Kanaal', maart 2013, 75 x 30 cm (veren, bloed en beton)

02 maart 2013

Top 5 van 2012

Op veler verzoek (zie de reacties hieronder) alsnog mijn top 5 van vorig jaar, met voor het eerst twee winnaars en een gedeelde nummer 5. Conclusie: in Nederland wordt heel goede muziek gemaakt.

1/2. Scott Matthews, What the night delivers...
Gewoon de cd kopen en beluisteren en beluisteren en beluisteren. (En niet gaan zeuren dat hij uit 2011 komt, want in Nederland is hij pas vorig jaar uitgebracht.)

1/2. broeder Dieleman, Alles is ijdelheid
Wonderbaarlijk poëtische troostmuziek uit Zeeland. Uitermate geschikt voor twijfelende ongelovigen en gelovige twijfelaars. Kaal en uitgestrekt als het Zeeuwse land, diep als de Schelde en hecht als de vette klei, die (al dan niet met Gods hulp) is gewonnen op het water van de zee.

3. William Seen's Transport Music, Can I sit here and absorb
Schreef ik deze recensie over voor Dagblad van het Noorden: "Het debuut van de Friese band William Seen’s Transport Music roept de al even geniale debuutalbums van Johan en Sukilove in herinnering. Maar eigenlijk is deze cd nog een stuk veelzijdiger en completer. Het heeft even geduurd (de liedjes werden opgenomen tussen 2005 en 2008) maar Can I sit here and absorb? is het wachten waard geweest. Dit is gitaarpop van grote melodische schoonheid, soms stevig rockend en dan weer lyrisch ingetogen - in twaalf gevarieerde, ijzersterke songs, met het welhaast symfonisch gecomponeerde Frankie Laine als hoogte- punt van de hoogtepunten. Denk naast Johan ook aan The Beatles, Daryll-Ann, The Serenes en een vleugje Jayhawks. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de fraaie meerstemmige zang die deze geweldige plaat voorziet van nog een extra dimensie."

4. Daniël Lohues, Gunder
Vaste klant in de top 5, 't is niet anders. De bard van Erica is nu eenmaal de beste liedjesschrijver van Nederland (nou ja, samen met Jelle Paulusma dan). Probaat middel tegen dreigende depressies en slecht weer: gewoon even Komp wel goed draaien en de zon schijnt alweer.

5. The Deep Dark Woods, The place I left behind
Ingetogen americana. Luister naar Virginia.

5. De Sint Willebrord Sessies Vol. 1: Sporthuis "Hubert"
Nederlandse wieleramericana die ons hevig doet verlangen naar de koers (prachtlied van Alex Roeka) en eenzame fietstochten ('Rij, rij renner alleen', zoals Ivo Victoria zingt).

Naschrift: En dan kom ik er nu achter dat ik The Beach Boys ben vergeten! 'That's why God made the radio' hoort hier natuurlijk ook bij te staan. Nou ja.

17 februari 2013

Moi Salland

't Is weer eens wat anders, zo'n Nederlands hogedrukgebied: grijze luchten, vier graden, natte wegen en geen wind. Na anderhalve maand Girona vallen opeens wel andere dingen op, zoals de schoonheid van de molen van Hoonhorst. En voor een Catalaan is landgoed Rechteren misschien wel net zo spectaculair als Madremanya (ach, Madremanya...) Maar dan volgt een paar kilometer verderop dus café-restaurant Madrid als anticlimax.
Schokkend: de hondenkoppen zijn verdwenen en vervangen door nare nieuwe treinen.

01 februari 2013

Adéu Girona

Twintig graden was het vandaag en gisteren. Ik had er spijt van dat ik een jasje had aangetrokken op mijn laatste tochtje naar Adri en Cartella. Ach, Girona.

28 januari 2013

Osor

Osor. Het dorp volgt na een afdaling (nou ja, afdaling) van 20 kilometer door de totale verlatenheid. Na Sant Hilari Sacalm kom je geen huis meer tegen en ook geen auto of fietser. De weg kronkelt eindeloos voort door nauwe, beboste valleien, ingeklemd tussen bergen van 1000 meter en hoger. En dan is daar opeens Osor - donker, koud, een plaats van schimmen.

25 januari 2013

Ultramort en Ullastret

Girona
Sant Julià de Ramis
Celrà
Bordils
Sant Joan de Mollet
Flaçà
Sant Llorenç de les Arenes
Els Masos
Foixà
La Sala
Ultramort (nee, daar nog niet)

Parlavà
Fonolleres
Serra de Daró
Ullastret
Palau-sator
Peratallada
Canapost
Vulpellac
La Bisbal d'Empordà
Cruïlles
Monells
Sant Sadurní de l'Heura (nou, wel iets meer dan een uur vanaf hier)

Santa Pellaia
Cassà de la Selva
Campllong
Fornells de la Selva
Girona

Geen idee hoe ze de Pyreneeën hier noemen.


23 januari 2013

Geen ijs maar bergen

Op de top van de Puig de les Serres is de aarde alweer opgebroken. Het zaaigoed ligt nog in de schuur, maar de ploeg heeft reeds diepe voren in de berg getrokken. De vorst is hier maar zwak en de rode klei vet als de weldoorvoede zwijnen, die de boer nu vreugdevol bejaagt.
Geen ijs maar bergen, denkt de fietser.

20 januari 2013

Bij het kerkje van Sant Llorenç

Een eenzame fiets bij de pastorie van het twaalfde-eeuwse kerkje van Adri, op een stille zondagmiddag. Alleen de honden blaften.

18 januari 2013

Armstrong

Dit is het landschap van het rondje Girona, Sant Esteve de Llémena, Olot, Santa Pau, Banyoles, Girona. Soms staan de bergen wat dichter op elkaar en bij Olot zijn de besneeuwde Pyreneeëntoppen te zien.
Deze route van ruim 100 kilometer was een van Armstrongs favoriete rondjes. Tenzij hij daar ook over heeft gelogen natuurlijk. Het was in elk geval een van de mooiste rondjes die ik ooit heb gefietst.
Er is wat merkwaardigs aan de hand met Armstrongs bekentenissen. Nu hij toegeeft doping te hebben gebruikt, geloven we hem opeens op zijn woord. Oké, hij vertelt niet alles, maar dat het waar is wat hij zegt over zijn gebruik van epo en aanverwante artikelen, daar twijfelen we niet aan. Toen hij het tegenovergestelde beweerde, geloofde niemand hem.
Alle uitspraken over Armstrongs dopinggebruik zijn gebaseerd op de getuigenissen van wielrenners die allemaal net als hij eerst ontkend en daarna bekend hebben. Dat maakt hen - wat er ook precies gebeurd is - in elk geval tot leugenaars.
Ik hoop dat Armstrong in het tweede deel van het interview met Oprah al zijn bekentenissen weer intrekt. Dat zou niet alleen een magistrale grap zijn, maar ons ook confronteren met de vooropgezetheid van onze meningen. Een wielrenner die doping bekent, spreekt de waarheid want alle wielrenners gebruiken nu eenmaal doping, zo luidt de volkswijsheid. Daarom geloven we een wielrenner die ontkent per definitie niet, ook al is hij of zij nog nooit op enige wijze in verband gebracht met dopinggebruik.
We vinden de getuigenissen van leugenaars die onze vooroordelen bevestigen betrouwbaarder.

Roadkill #14: Kat

'Felis catus bij het kerkje van Sant Nazari, even voor Sant Martí de Llémena', januari 2013, 50 cm x 5 km (lichaam, vangrail, asfalt, fiets, bergen en lucht)

12 januari 2013

Lachende wolkjes

Tip voor wielrenners in Girona: Ga niet met je racefiets de Vall de Sant Daniel in, in de verwachting dat het asfalt naar Els Angels wel komt na dat stukje onverhard.
Doe je het toch en als je dan ontdekt hebt dat de onverharde weg op 300 meter hoogte doodloopt, sla dan als je weer beneden bent vervolgens niet het asfaltweggetje langs het riviertje de Galligants in, in de verwachting dat die weg naar Els Angels daar dan op een gegeven moment wel zal opduiken.
Doe je het toch kijk dan na twee kilometer lopen, met je fiets aan de hand, eens naar boven en aanschouw de lachende wolkjes.

10 januari 2013

En de zon scheen ook nog

Soms heb je van die dagen. Dan zit je de hele dag naar de achterwerken van drie vrouwen te kijken (en een man, maar dat geheel terzijde). En de zon scheen ook nog.

08 januari 2013

Stilte

Adri, in Muntanyes de Rocacorba.
De zon scheen, alleen stilte om me heen. Totale stilte.
En ik fietste met blote benen.