21 januari 2009

Top 10 pop 2008

Zoals beloofd nu eindelijk dan toch nog mijn beste tien (pop)cd's van 2008, die zoals gebruikelijk (bijna) allemaal weer eens in alle andere lijstjes ontbraken.

1. Paulusma iRecord
Zie paar blogjes verderop (hieronder).

2. Daniel Lohues Allenig II
Sympathieke teksten, prachtige muziek met een paar juweeltjes voor de eeuwigheid.

3. De Kift Hoofdkaas
De beste Kift-cd sinds Koper met als hoogtepunt Heisa-ho-joechei.

4. Adele 19
Merkwaardig vaak vergeten door de andere lijstjesmakers. De enige nieuwe souldiva die met Amy kan wedijveren.

5. The Girls We make love not songs
Vergeet The Arctic Monkeys en luister naar deze jongens uit Meppel. Grijs gedraaid (bij wijze van spreken dan) tijdens mijn zomervakantie.

6. Giant Sand Provisions
Prachtige americana van Howie Gelb. Fabelachtig geluid (ongelofelijke productie).

7. Ron Sexsmith Exit Strategy of the Soul
Lang niet de beste van Ron, maar ook een mindere Ron is nog altijd steengoed.

8. Lambchop Ohio
Is a woman is nog altijd een van mijn meest dierbare cd's. De albums die erna kwamen vielen altijd een tikje tegen, maar op Ohio komt Kurt Wagners fijne fluisterzang weer in de buurt.

9. Tindersticks The hungry saw
Altijd fijn. Luister vooral naar het liedje Yesterdays tomorrows.

10. Unbunny Snow tires
Eigenlijk al wat ouder, maar pas in 2008 in ons land uitgebracht. Om de top-10 rond te maken zeg maar, want dit doet op zijn beste momenten soms denken aan Darryl-Ann (en dan ben je dus automatisch echt goed).

Column DvhN: Raffelen

Na het swaffelen hebben we nu dus het slimmen. En we hadden al het wappen en het rimmen. De aantrekkingskracht van de korte a en i op onze jeugdige taalvernieuwers is op zich al een studie waard, maar daar gaat het natuurlijk niet om. Voor wie het gemist heeft: slimmen is een uit Amerika overgewaaide, nieuwe manier van dronken worden via een in wodka gedrenkte tampon, die vaginaal of anaal wordt ingebracht. Klinkt smerig, maar kijk mij er niet op aan; ik heb het niet verzonnen. Ook niet geprobeerd trouwens. Maar het schijnt goed te werken, al is het niet erg gezond.
We kunnen natuurlijk zedenmeesterig deze nieuwerwetse praktijken ernstig gaan veroordelen, maar dat zal het kabinet binnenkort wel doen. En aangezien het mode is om te gruwen en schreeuwerig schande te spreken van het ouderwetse, degelijke burgerfatsoen en de bijpassende regelcultuur (zie de discussie rond het roken in kroegen), is een creatievere benadering van het slimmen wellicht effectiever. Kortom: wat valt er anaal of vaginaal nog meer in te brengen met maximaal effect?
Dan denk je natuurlijk meteen aan nicotine. Slimmen biedt dé uitkomst voor al het gedoe rond het rookverbod. Ik zou alle rokers willen voorstellen om het zogenaamde raffelen eens te proberen. Met sigaretten of shag zal het wat lastig gaan maar met nicotinekauwgum of -pleisters moet het lukken. Het heeft alleen maar voordelen: de kick is groter (directe opname in het bloed) en dus zal die unieke rokersgezelligheid er alleen maar bij winnen, terwijl de niet-raffelaars geen gezondheidsbedreigende overlast meer ondervinden.

P.S. Voor wie de superieure woordgrap is ontgaan (iedereen, vrees ik): raffelen is een bestaand woord en betekent onder meer 'kletspraat uitslaan'.

16 januari 2009

Column DvhN: Paulusma

De lijstjestijd is voorbij, maar mijn nummer één van 2008 op popgebied ben ik nergens tegengekomen: 'iRecord' van Paulusma. Dat ligt natuurlijk aan mij. Op één of andere manier kom ik altijd weer bij de muziek van Jelle Paulusma terecht. Daryll-Ann, zijn vorige band, is een anker in mijn leven. Dat klinkt misschien overdreven, maar zo ervaar ik het nu eenmaal. Als ik 'Weeps' opzet, mijn favoriete popalbum aller tijden, dan valt alles op zijn plaats.
Waarom? Ik heb er lang en vaak over nagedacht. Maar veel verder dan dat ik me heel erg thuisvoel in deze muziek kom ik niet. Waar ik wel achter ben gekomen, is dat Daryll- Ann (en popmuziek in het algemeen) bij mij een andere emotie oproept dan klassieke muziek. Bach – mijn andere held – gaat dieper, maar Paulusma is persoonlijker. Op één of andere manier past zijn muziek perfect bij de grondhouding waarmee ik in het leven sta. Ik vermoed dat het vooral veel te maken heeft met de bitterzoete melancholie van Paulusma’s melodieën. En dat het Nederlandse muziek is, speelt ook een rol: extreme emoties ontbreken, het is bijna burgerlijk.
Paulusma’s muziek roept een gevoel van bijna-harmonie op. Alsof de oplossing steeds nét om de hoek ligt, dichtbij maar voorgoed onbereikbaar – wat natuurlijk de condition humaine is. Het ademt een sfeer van verloren paradijzen, net als de boeken van F. Springer, ook zo iemand bij wie ik me helemaal thuisvoel. Enfin, luister er eens naar, zou ik zeggen. Met woorden kom je domweg niet ver als het over muziek gaat.

P.S. Binnenkort op dit blog mijn top 10 van pop-cd's van 2008. Vergeet alle andere lijstjes maar. Wat betreft de klassieke muziek: dé cd van 2008 is Ralph van Raats uitvoering van 'The People United Will Never Be Defeated!' van Frederic Rzewksi. Een Naxos-cd, dus kost geen drol. Kopen!