31 december 2012

Rocacorba

De klim naar Rocacorba, dus. Dat leek me een mooie uitdaging op de laatste dag van 2012. De Spanjolen (pardon Catalanen) hebben hem per kilometer bewegwijzerd alsof het Alpe d'Huez is, maar rekenen kunnen ze niet (wat dan weer weinig vertrouwen wekt voor een eventueel onafhankelijk Catalunya, maar dit geheel terzijde).
Volgens het bord op de top worden er 881 hoogtemeters overbrugd in 13,8 kilometer. 'Pendent mig 6,50 %', aldus de Catalaanse rekenmeester. Als je dan toch twee cijfers achter de komma wil geven, doe het dan correct, te weten 6,38 procent. Maar ook die 881 hoogtemeters kloppen niet, want de klim start op 179 meter en de top ligt op 970 meter.
Ik moet bekennen dat ik niet weet wat er precies op het bord bij kilometer nul stond, want ik was weer eens verkeerd gefietst en kwam na een grindweg uit bij kilometerpaal 1 (waarvan ik dus dacht dat het de start van de klim was - ook dom ja, ik weet het). En op de terugweg ben ik eerder afgeslagen naar Camos om via de schitterende heuvelweg via Palol de Revardid zoveel mogelijk van de C66 af te snijden. Want de aanloop naar de Rocacorba leidt, als je vanuit Girona komt en in Banyoles wil beginnen, over een tweebaansautosnelweg, waar je over de vluchtstrook schijnt te mogen fietsen.
Hoe dan ook, op 89 meter hoogte start de klim niet, tenzij de Catalanen hem in Banyoles in een heel diepe parkeergarage laten beginnen.
Dat alles neemt niet weg dat het een klotencol is. Licht stijgend in het begin, een paar kilometer boven de 10 procent, en steeds wisselend (met zelfs stukjes afdaling) waardoor je nooit in je ritme komt. Mooi is wel het uitzicht op de plekken waar de bomen even wijken: het dal en de zee ter linkerzijde, een ander dal en de Pyreneeën ter rechterzijde.
Je komt langs het oude Romeins dorp Vilouba (waarvan de fundamenten zijn opgegraven), een hunebed uit het derde millennium voor Christus, het pittoreske Pujarnol (met minder pittoreske honden), een eenzame twaalfde-eeuwse kerk, en het wonderlijke plaatsnaambordje Biert dat een 't' te veel heeft en een dorp te weinig, want er is in de wijde omtrek geen huis te bekennen.
Hoe dan ook, over de laatste 12,8 kilometer van de klim (780 hoogtemeters, dus gemiddeld stijgingspercentage van 6,1 %) deed ik 57 minuten en 20 seconden.
Nee, de Sint is nog steeds niet langsgeweest.

Naschrift: Vandaag heb ik het beginbord ontdekt en inderdaad: de bewegwijzeraar kon niet rekenen. De klim begint op 179 meter. De eerste kilometer klimt de klim derhalve welgeteld 0 hoogtemeters, wat neerkomt op een stijgingspercentage van 0%. Jaja! Overigens heb ik middels het nafietsen van de eerste kilometers vandaag ook even uitgerekend wat mijn Strava-tijd zou zijn geweest, als ik op Strava had gezeten. De Strava-klim is tien kilometer lang en vanaf het Strava-beginpunt stijgt de Rocacorba gemiddeld 7,4 procent. Mijn herziene tijd is 52 minuten en 41 seconden, wat nog geen 11 minuten langzamer is dan Marijn fietst en waarmee ik zelfs de vijfde vrouw zou zijn als ik een vrouw was, wat dus ook al niet het geval is. Maar dit alles geheel terzijde.

28 december 2012

Sinterklaas

Hier zit hij dus, in Madremanya. Niks Madrid. Zijn trouwe schimmel stond te dommelen in een weilandje aan de rand van het dorp. Aan de andere kant van de weg bloeiden zonnebloemen.
Ik fietste vanmiddag de nauwe straatjes van Madremanya in maar zag de oude baas zelf nergens. Het was siesta-tijd. De kerk was gesloten.
'No es Espana' stond onder het plaatsnaambordje. Nee, dit is Catalunya, si us plau. Nep-Fransozen. Een betere schuilplaats is niet denkbaar voor een vermoeide goedheiligman en zijn paard.
Voor wie nog geen cadeau heeft gekregen: vanuit Girona is Madremanya te bereiken via de Col Dels Àngels, met op de top het kerkje waar Dali ooit trouwde. Vanaf de kant van Madremanya is de klim het zwaarst: 6 kilometer tegen 5,6 procent gemiddeld (inclusief een afdaling aan het begin en een stuk vals plat vlak onder de top). Ik deed hem vanmiddag in 24 minuten. Nee, de Sint gaf me dit jaar geen nieuwe benen.

22 december 2012

Ondertussen in Girona...

...fietsen fietssters door smalle, middeleeuwse straatjes, terwijl de geraniums nog gewoon groen (nou ja, groenig) zijn en de zon schijnt en de temperatuur net de twintig graden niet haalt, net als gisteren toen ik de Hincapie-klim beklom, die zo wordt genoemd omdat om de paar honderd meter 'Hincapie' op de weg gekalkt staat - de weg die vanaf Cassà de la Selva door de Serre Llarga naar het prachtige kerkje van Santa Pellaia voert, op 350 meter boven zeeniveau, om vervolgens af te dalen naar schilderachtige middeleeuwse dorpjes met namen als Sant Sadeurni de l'Heura, Monells en Madremanya, met zijn hoge palmen. Ach, Madremanya...