Column DvhN (verlaat): Grondwak

Nu dus echt veel te laat, want inmiddels hebben we al op natuurijs gestaan, maar ja, wat is nieuw? Grondwak derhalve:
"Het leven is er sinds afgelopen weekend een stuk mooier op geworden. Want of de vorst nu wel of niet doorzet, we kunnen eindelijk weer echt schaatsen. Zondagmiddag was ik op de vijf kilometer lange kunstijsbaan van Flevonice, bij Biddinghuizen. Het was prachtig, fantastisch, schitterend, heerlijk, geweldig en nog zo wat meer. Het vrije uitzicht over het polderland, de windmolens in de verte, de gure tegenwind, de eindeloze schaduwen van de schaatsers, het hobbelige werkijs – het waren oud-Hollandse taferelen die door het scherpe novemberzonnetje in een prachtig licht werden gezet. En toen de schemer naderde en het avondrood de hemel en de vlakte kleurde, was het aardse paradijs even heel nabij.
Godzijdank was er geen muziek langs het slingerende ’slootje’ van vijf meter breed, alleen het schrapen van ijzers, de wind om je oren en – later op de middag – in de verte het geluid van een verdwaalde Zamboni. Want al die oud-Hollandse sentimenten zijn leuk en aardig, maar een beetje innovatie van het schaatsplezier kan natuurlijk geen kwaad. Zo maakten we zondag ook kennis met het grondwak. Het was op een derde van de baan: een hoekje ijs, afgezet met oranje pilonnetjes, waar de ondergrond doorheen kwam.
Natuurlijk, niet alle vernieuwingen zijn even geslaagd: de lelijke buiskragen die de kunstmatige vorst voeden, schijnen nog te worden weggewerkt in riet en het is ook even wennen dat de weg annex skeelerbaan net zo hoog ligt als het ijs. Maar wat dondert het: eindelijk kun je weer ouderwets in je slag komen en volgt niet na elke 100 meter die vervloekte bocht naar links. Het schaatsen heeft in de Flevopolder het ritme van het leven hervonden."