Ja, zo kan het natuurlijk ook. Zit je er een keer naast met je voorspelling, verklaar je gewoon de jury voor gek. Sieme Gerrijts wist zes keer op rij al van tevoren wie de Popprijs zou winnen op Noorderslag, maar nu zat hij ernaast. "Een flater van de jury", verklaarde de Middelstumer de uitverkiezing van Spinvis gisteren in deze krant. Ik heb Spinvis' debuut van vijf jaar geleden nog maar eens in de cd-speler gelegd en inderdaad: hij had in 2002 de Popprijs moeten winnen.
"Spinvis presteert niets in het buitenland", luidde een van de argumenten van Gerrijts. Aantoonbare onzin. Een paar jaar geleden hebben mijn vriendin en ik Spinvis cadeau gegeven aan Zwitserse vrienden en die zijn er helemaal weg van. Het is zelfs hun vaste auto-cd geworden en de kinderen zingen vaak luidkeels mee. In Zürich en omgeving zijn derhalve regelmatig prachtliedjes als Voor ik vergeet en Herfst en Nieuwegein te horen. Maar goed, de Popprijs is bedoeld voor de belangrijkste bijdrage aan de Nederlandse popmuziek. De echte vraag is dus: wat is belangrijk? Merkwaardig genoeg hanteren jury's bij het vaststellen daarvan doorgaans onwrikbaar in de Romantiek vastgeroeste criteria als 'oorspronkelijkheid', 'urgentie' en 'vernieuwing'. Bizar natuurlijk: het leven verandert duizelingwekkend snel, maar om muziek (en kunst in het algemeen) te beoordelen hanteren we nog steeds stokoude normen en waarden. We volharden in de illusie dat algemeen geldende kwaliteitsoordelen over persoonlijke ervaringen mogelijk zijn. Want Spinvis is natuurlijke een belachelijke winnaar als je van Jan Smit en Jannes houdt of alleen maar naar deathmetal luistert.
Kunst en prijzen, het is volstrekte willekeur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten