Job wordt oud

Opeens ging het niet meer. Ik was na het tweede rondje van de Belterwiedentocht even gaan zitten om wat te drinken toen opeens het besef doordrong dat het genoeg was geweest. Ik wilde nog twee rondjes doen om de 100 kilometer vol te maken, maar mijn rug bleef pijn doen. De laatste ronde schaatste ik bijna rechtop en dat is niet bevorderlijk voor de slag en de snelheid. Desondanks ging ik zitten met de overtuiging dat ik door zou gaan. Niet dus. Maar de beslissing om te stoppen was meer een fysieke openbaring dan een rationele beslissing. Een wonderlijke ervaring vond ik dat, maar ook begrijpelijk. Een overbelast lichaam corrigeert de geest als dat nodig is. De afgelopen acht dagen heb ik zeven dagen gesport, waarvan zes geschaatst. Met vijf officiële tochten (zie de medailleoogst op de foto) en in totaal 320 kilometer (terzijde: merkwaardig en zorgelijk dat die kilometerfixatie van het fietsen nu ook is overgeslagen naar het ijs; binnenkort meer hierover). En ik ben helaas geen 24 jaar meer. Job wordt oud en gaat nu een dutje doen op de bank.