Het beste van de jaren nul

Zoals eerder beloofd, hierbij de mooiste cd's van de jaren nul (de afgelopen tien jaar dus). Ik zie de laatste tijd steeds meer van dit soort lijstjes verschijnen en helaas klopt daar doorgaans niks van. Om een voorbeeld te noemen: in de laatste Platomania staan wel honderd lijstjes van Plato-medewerkers en recensenten, maar niemand noemt de American Recordings van Johnny Cash. Ik bedoel maar. En mijn nummer 1 ben ik ook maar een keer tegengekomen. Nou ja, hier mijn top 10. Doe er uw voordeel mee.

1. Lambchop Is a woman
Objectiviteit is natuurlijk volstrekte flauwekul als het om muziek gaat. Maar dit is toch echt de mooiste van de afgelopen tien jaar. Een hommage aan het langzame leven. Natuurlijk spelen ook persoonlijke herinneringen mee bij dit soort lijstjes. Zo associeer ik deze cd altijd met een zwoele avond in maart 2002 in een hotelkamer in San Benedetto del Tronto. Ik was in Italië om verhalen te verzamelen voor een roze krantenbijlage. Want de Giro kwam dat jaar naar Groningen. En zoals heel veel avonden daarvoor en daarna luisterde ik in mijn eentje naar Is a woman. Het was een mooie avond, maar niet echt speciaal. En toch komt altijd deze weer naar boven drijven als ik de cd opzet. Dat is dus nostalgie. Met Caterpillar bevat deze cd trouwens ook het mooiste liedje van de afgelopen tien jaar.

2. Johan Pergola
Perfecte liedjes. Jammer dat Johan zo'n beroerde liveband is. Ik heb een stuk of vijf concerten bijgewoond de afgelopen tien jaar en elke keer was het veel te hard, overstuurd en slecht in balans. En dan blijft er dus niks van deze muziek over, want het is juist de perfectie die deze liedjes zo briljant maakt. Vandaar waarschijnlijk dat ik de laatste cd van Johan, die veel ruwer is opgenomen dan de drie voorgangers, zo'n tegenvaller vind. En Pergola is toch ook echt beter dan dan THX JHN. Associatie: de snelweg bij Lemmer, op weg naar oom Kees en tante Ria, en de hoge bergen van Zwitserland, jodelahiehodelahiehee.

3. Johnny Cash American recordings
Okee, dat zijn dus vijf cd's en een box met restjes en psalmen. Maar hier ga ik niet uit kiezen, want ze zijn allemaal even mooi. Om het maar eens pathetisch te formuleren: een groots muzikaal testament van een bewogen en doorleefd bestaan. En als u er dan toch eentje wilt, doe dan My mother's hymn book maar. Associatie: geen, of als toch dan schaatsen op de uiterwaarden van de IJssel, al heb ik geen flauw idee waarom.

4. Daryll-Ann Trailer tales
Geen Weeps (de beste van de jaren negentig), maar wel mijn op-een-na-favoriete van Jelle Paulusma (want Anne Soldaat deed hier al niet echt meer mee). En waarom Jelle Paulusma mijn grote held is kunt u hier lezen.

5. Sam Baker Mercy
Ik had hier ook de andere twee cd's van Sam Baker kunnen noemen (Pretty world en Cotton) want die zijn even goed. Ook over Sam Baker heb ik hier al eerder geschreven.

6. Ron Sexsmith Blue boy
Van Ron Sexsmith kun je alle cd's ongehoord kopen. Allemaal steengoed. Fallen, dat op deze cd staat, is misschien wel het mooiste liefdesliedje van de jaren negentig (al is Caterpillar uiteindelijk ook een liefdeslied). Waar bij Lambchop Is a woman op eenzame hoogte staat (ik hou niet zo van het veelgeprezen Nixon; alleen What another man spills komt wat mij betreft in de buurt van Is a woman, maar die is uit de jaren negentig), daar zijn al Rons albums uit de jaren nul geweldig (bijna elk jaar verscheen er wel eentje). Ambachtelijke liedjes worden het wel genoemd. Dat klopt, maar deze vakman is wel uitzonderlijk goed.

7. Great Lake Swimmers Bodies and minds
Net als Is a woman ook van die mooie, lome americana die het langzame, contemplatieve leven bezingt. Misschien nog wel wat dieper dan Lambchop. Ook over Great Lake Swimmers schreef ik hier al eerder. Heel jammer dat Tony Dekker op zijn laatste cd's voor een groter geluid heeft gekozen en meer is gaan rocken.

8. The Shins Wincing the night away
Wat steviger dan het voorgaande, want ik hou echt niet alleen van rustig. Bevat met Australia het vrolijkste liedje van de afgelopen tien jaar. Keihard draaien en weg zijn alle muizenissen. Met een volstrekte onzintekst, al kan het zijn dat me wat ontgaat. Ook de andere twee cd's van The Shins zijn trouwens geweldig. So says I op Chutes too narrow is bijna even euforisch vrolijk als Australia.

Ik hou het bij deze acht, want die steken er wat mij betreft echt boven uit. Er is natuurlijk nog veel meer moois verschenen, maar om de top 10 te completeren moet ik kiezen uit Greg Brown (Evening call), Tindersticks (bijna alle cd's), Thomas Dybdahl (One day you'll dance for me New York City), Coldplay (Parachutes), Daniël Lohues (Allenig 2), Ponoka (Built to fly), Spinvis, Boards of Canada (Geogaddi), At the close of everyday (Het liedboek voor de mensen), De Kift (Hoofdkaas), Stiller Has (Stelzen), Amy Winehouse (Frank), The Flaming Lips (Yoshimi battles the pink robots), The Church (After everything now this), Mark Olson & Gary Louris (Ready for the flood), Kris Kristoffersen (This old road) en Sufjan Stevens (Illinois). En dat wil ik niet.