De Muur van Hoei

Ik heb hem donderdag vier keer beklommen zonder het te beseffen: de Muur van Hoei is geen klim maar een gebed. En ik had het kunnen weten. De weg die door Hoei omhoog leidt, heet Le Chemin des Chapelles en voortkruipend op mijn racefiets zag ik ook die zeven kapelletjes wel. Maar soms komt besef pas later.
Ik wist niet dat die kapellekensbaan de Zeven Smarten van Maria verbeelden. En ik wist niet dat Onze Lieve Vrouwe boven op me wachtte, in het kerkje op de top. De beklimming van de Muur is niet alleen een oefening in nederigheid, maar ook een daad van aanbidding en naar de hemel reiken. En dat al sinds de zeventiende eeuw, dus ver voordat de fiets werd uitgevonden.
Het begon allemaal in 1621 toen een arme vrouw uit Hoei tijdens het sprokkelen van hout op de berghelling een Mariabeeldje vond, bij de ruïne van een oud kapelletje. Ze bond het beeld op haar takkenbos, maar die bleek opeens niet meer te tillen. Ook de hulp van twee voorbijgangers mocht niet baten. Nadien kwamen velen naar de Muur, gelokt door die wonderbaarlijke Vrouw der Smarten.
De Muur is van oorsprong een pelgrimsweg voor gelovigen die in de Notre-Dame-de-la-Sarte het beeldje van Maria aanbidden. Maar de fietsers hebben de pelgrims van de Muur verdrongen. Wij, de goddelozen van de weg, laten het kerkje op de top in onwetendheid rechts liggen, opgelucht dat we het gehaald hebben zonder halverwege dood neer te vallen.
Nu begrijp ik die belachelijke percentages: je moet lijden om de verlossing te verdienen die boven wacht. De volgende keer dat ik de Muur beklim, zal ik een kaarsje branden in het kerkje.