Je fietst Zwolle uit met Mickey Newbury in je hoofd en probeert mee te trappen op het ritme van de woorden. Om je heen voel je de uitgestrekte grijsheid, al doet de zon tevergeefse pogingen om door de wolken heen te breken. En je denkt: met kerst geen gat in de hemel bij Elshof, zoals toen.
'Words that wouldn't rhyme wouldn't rhyme, it's over. Start another line, start a line anew.'
En je denkt aan nieuwe wegen en nieuwe woorden, tot je even voorbij Elshof haar opeens voor je ziet fietsen. Blauwe lucht, licht en bergen om haar heen, de glinstering van de smeltende sneeuw in de verte in haar ogen. En als Mickey zingt over heartache and sorrow and sadness zet je nog maar eens aan, de blik op de weg voor je gericht.
'She's the kinda girl a man, Lord, remembers... Remembers... Remembers...'.
Het valt je nu pas op dat Mickey in Angeline de Heer erbij haalt en je gedachten dwalen af naar de Man van Nazareth. 't Is niet voor niets kerst, denk je. Voor het eerst realiseer je je hoe groot de pijn van Hem geweest moet zijn, die volgens de verhalen de verloren liefdes en het verdriet van alle mensen met zich meedroeg, van de eerste tot de laatste levende. En je denkt: waar zijn we zonder verhalen?
Als je bij Dijkerhoek in de verte de Holterberg ziet liggen, is Mickey even uit je hoofd verdwenen. Je versnelt want je weet: in de heuvels wacht de belofte van verlichting en verlossing. Maar als je de Nederlandse bergen tussen Holten en Lemele allemaal hebt beklommen en via Dalmsholte terug naar Zwolle fietst, besef je dat het verdriet vandaag te groot is om op te gaan in de wereld om je heen.
En je denkt aan een boek dat je net hebt gelezen: Het teken van Jona, de openbaringen van Boeli van Leeuwen, die het Al en de Ene vond in de achterbuurten van Willemstad, bij de armen, de dronkaards en de hoeren van Curaçao. Boeli liep met de Man van Nazareth en kende de genade van het geloof van Abraham en de oneindige resignatie van Johannes de silentio.
En als je na Dalfsen de Vechtdijk op fietst, bespeur je je eigen verlangen naar de overgave aan het ondenkbare, al weet je dat het ook nu weer mislukt is. En dus zoek je de troost maar weer in de geschreven en gezongen woorden in je hoofd. 'Write a song a song, write a song about her', zingt Mickey Newbury. 'Hum a tune a tune, hum a tune you miss her. Words that wouldn't rhyme wouldn't rhyme, it's over. Start another line, start a line anew.'
