Lente op de Berkendijk

Het gaat om de weg.
Ik fietste vanmiddag op de Berkendijk, tussen Heino en Lemelerveld. Ik was gestopt om een reepje te eten en de lentewarmte op te nemen. De Berkendijk is zo'n zeldzame plek waar het nog echt stil is. Ik hoorde alleen een vogel fluiten en een hond blaffen.
Het gaat mis als je denkt er te zijn. Zie Into the wild, zie blonde Geert, zie alle waarheden. Alleen de weg zelf doet ertoe. Of hij nu kaarsrecht is, zoals de Berkendijk met - inderdaad - al zijn berken, of slingert, zoals even later richting de Eelerberg.
Ik herlas vanavond een passage uit de roman Thuis van Marilynne Robinson. Daarin denkt een oude dominee op zijn sterfbed terug aan zijn vroegere discussies over hoe het mysterie van de predestinatie te verenigen is met dat van de redding. 'Geen conclusies?' 'Niet een die ik me op dit moment kan herinneren. Het lijkt alsof de conclusies altijd minder interessant zijn dan de vragen. Ze blijven je niet bij, bedoel ik.'
Het gaat om de weg. En om de erwtensoep bij De Driesprong natuurlijk.