De Streif

Twee weken geleden was ik een weekend in Oostenrijk. Ik schreef er het volgende verhaal over voor 'Dagblad van het Noorden'.

Mijd de Streif
"Das bringt doch nichts", zegt een man tegen zijn zoontje, dat per se via de steile wand na de zogenaamde Mausefalle naar beneden wil. Het knulletje is hooguit vijf jaar oud – dik ingepakt, helm op de kop, korte skietjes aan de voeten. Hij wil de afgrond in en niks anders. "Het is alleen maar ijs", zegt zijn vader. "Een muur van ijs. Levensgevaarlijk." Het jongetje dramt en zeurt en duikt dan opeens over de rand. Na een paar meter glijden op de blauwe ijsmuur gaat hij onderuit en stort de diepte in.
We staan bovenaan het steilste stuk van de Streif, de beroemdste en moeilijkste World Cup-skiafdaling ter wereld, het meest spectaculaire onderdeel van de fameuze Hahnenkammrennen. Jaarlijks komen tienduizenden mensen naar het Oostenrijkse stadje Kitzbühel voor deze legendarische afdaling. De wedstrijdskiërs springen bij de Mausefalle, vlak na de start, met 100 kilometer per uur over de steile ijsplaat heen. Ook bij hen gaat het regelmatig fout. Drieëneenhalve week geleden liep de Oostenrijker Hans Grugger op deze plek, met hellingspercentages tot 85%, hersenletsel op na een zware val.
Het jongetje zeilt na zijn val over de ijsvlakte naar beneden, slaat een paar keer over de kop en komt honderdvijftig meter lager, waar het iets minder steil wordt, tot stilstand. Huilend ligt hij in de diepte. Als zijn vader naar hem toe is geglibberd, blijkt het vooral de schrik te zijn en even later skiën vader en zoon verder, op weg naar de volgende uitdaging op de Streif: de Steilhang, nog zo'n ijsmuur (zevenhonderd meter afdalen tegen 62% gemiddeld). Ondertussen gaat onder ons de ene na de andere skiër onderuit, gevolgd door een spectaculaire glijpartij. Wij hebben onze eerste afdaling van de Streif zonder val overleefd en willen dat graag zo houden. Dus skiën we een stukje over de Familien-Streif, die om de steile stukken van de wedstrijdpiste heen slingert; aangenaam breed, met goede sneeuw.
Eigenlijk is het volstrekte waanzin, die Streif. In het skigebied van Kitzbühel heb je 170 kilometer skipistes, met de prachtigste afdalingen: heerlijk brede carvepistes, zonovergote zwarte afdalingen, die net zo steil zijn als de Streif, maar dan met goede sneeuw. En je kunt er het avontuur zoeken door de diepe sneeuw, als er genoeg is gevallen. "Maar iedereen wil de Streif af vanwege de Hahnenkammrennen", zegt onze gids Katharina Szücs. "En omdat iedereen de steilste stukken schrapend en roetsjend afgaat, zijn die altijd ijzig, ook voordat de piste met water geprepareerd is voor de wedstrijd en nóg ijziger wordt. Alleen met verse sneeuw is het een mooie afdaling." Elk jaar zorgt het voor de nodige ongelukken. De steilste stukken zijn officieel gesloten, dus als je daar naar beneden gaat is het op eigen risico. "Het houdt de mensen niet tegen", zegt Szücs.
Halverwege de Streif komen we langs de Seidlalm, waar de wedstrijdskiërs een technisch moeilijke sprong voor de kiezen krijgen. Hier staat het huis waar Hansi Hinterseer opgroeide, meervoudig olympisch skikampioen en tegenwoordig een gevierd schlagerzanger. "Zijn vader Ernst wilde niks met hem te maken hebben", vertelt onze gids. "Hij dumpte Hansi bij zijn tante. Vader en zoon Hinterseer spreken nog steeds niet met elkaar." Ernst Hinterseer, 78 jaar inmiddels, en ook olympisch skikampioen, woont nog steeds in een huis onderaan de Streif. Szücs: "'s Zomers organiseert hij Streif-wandelingen, waarin hij over de geschiedenis van de afdaling vertelt. En in de winter skiet hij elke ochtend twee keer de Streif."
Onbegrijpelijk, denken wij, als we later op de dag over een prachtige carvepiste, even verderop, naar beneden richting Kirchberg razen. Jeugdsentiment van een oude man, iets anders kan het niet zijn, Ernst Hinterseers liefde voor de Streif. Hier is het volop genieten op zonovergoten pistes met schitterend uitzicht op de Kitzbüheler Alpen. Door de wijde dalen is het uitzicht veel mooier dan in de meeste skigebieden in Zwitserland en Frankrijk, waar de bergen dichter op elkaar staan. Hier is bovendien veel geïnvesteerd in het tot stand brengen van goede verbindingen tussen de pistes en dat vergroot het wintersportplezier enorm.
Zo kun bij Kirchberg zelfs oversteken naar het skigebied Wilder Kaiser-Brixental, waar 279 kilometer aan nieuwe pistes ligt te wachten. Die zijn al even fraai en zonovergoten als het gebied rond Kitzbühel, hebben we de dag daarvoor ondervonden. Iets minder luxe (geen verwarmde stoeltjesliften bijvoorbeeld) en iets meer Nederlanders, dat wel. Hier werd onlangs het tv-programma Oh Oh Tirol opgenomen. We liepen op een avond zelfs Sterretje en Jokertje tegen het lijf, maar dat was ook wel het grootste minpunt dat we konden vinden in dit riante skigebied. Toegegeven, het is in dit deel van Tirol niet hoog met toppen tot 2000 meter en als we begin januari dit gebied hadden bezocht, hadden we op witte kunstsneeuwslangen tussen groene bossen en alpenweides door geskied. Maar als er sneeuw ligt is het betoverend mooi.
Terug naar de Streif. We zijn inmiddels bijna beneden in Kitzbühel, waar de zon wél schijnt. Want ook dat is een nadeel van de Streif: je skiet er het grootste deel van de dag in de schaduw. "Hier bereiken de wedstrijdskiërs snelheden tot 140 kilometer per uur", vertelt Katharina Szücs. "Kijk, daar links is de slalompiste van de Hahnenkammrennen. Veel mooier dan de Streif, veel meer zon en geen skiër te zien." Onze gids heeft het tijdens onze afdaling niet hardop gezegd, maar alles in haar schreeuwt: "Mijd de Streif; es bringt nichts." Gelijk heeft ze.