Collectieve gekte

Soms heb ik het idee dat we collectief gek zijn geworden. Voorbeeld: ik hoorde laatst een topman van Unilever in het Journaal serieus beweren dat we Chinezen ijsjes moeten leren eten. En om de afzetmarkt van onze producten verder te vergroten moeten we ze ook aanleren om gel in hun haar te smeren. De verslaggever van het Journaal vond het een goed verhaal, want hij vroeg niet wat de Chinezen nu eigenlijk opschieten met die ijsjes en die haargel. Er kon geld mee verdiend worden en dat was blijkbaar zaligmakend. Nu die Chinezen nog even leren dat ze hun neusgaten en oren moeten volstoppen met Becel-margarine en Unilever is er weer helemaal bovenop.
We zijn er zelf ook ingetuind. Vorige week vond ik op één dag drie tijdschriften in plastic verpakking in de brievenbus. Eentje was van composteerbaar plastic gemaakt. Driewerf hoera voor de milieubewuste en duurzame bank waarvan dat blad afkomstig was. Zelfs daar zijn ze dus vergeten dat je zo’n blaadje ook zonder plastic omhulsel kunt versturen. Zo lang geleden is het toch niet dat tijdschriften nog ongeplastificeerd door de brievenbus gleden? En ze gleden prima hoor, vroeger, zonder dat plastic. Maar tegenwoordig moet alles in een hoesje.
Ik weet niet wie een jaar of tien geleden op het idee is gekomen van die plastic omslagen. En hoe het gelukt is om ons collectief aan die onzin te helpen, weet ik ook niet. De topman van Unilever zal wel jaloers zijn. En wij ondertussen maar plastic inzamelen, in speciaal daarvoor aangeschafte plastic verzamelzakken, idioten die we zijn.

(Deze post staat vandaag als column (nog een te gaan) in 'Dagblad van het Noorden'.)