Zeikerds

Ik weet niet hoe het u vergaat, maar mij kunnen al die verhalen over zongebrek, blauwe maandagen, geitenruimen, de Irak-commissie, gemiste medailles en de gevaren van asbest eventjes niet meer zoveel schelen. Een stelletje zeikerds, dat zijn we, zoals deze krant zaterdag terecht schreef. "Als de realiteit om de hoek komt kijken, kunnen we daar niet mee uit de voeten", zei hoogleraar James Kennedy in een fraai verhaal in de weekendbijlage. Wij Nederlanders willen alles onder controle hebben en als er ook maar iets afwijkends gebeurt, start ons gezeur. Zoals twee weken geleden bijvoorbeeld, toen ik op deze plek eindeloos doorzanikte over een file in Oostenrijk.
"We zijn ons hoge niveau van welvaart en voorzieningen zo vanzelfsprekend gaan vinden, dat het ongezond is geworden", stelde dominee Bram Grandia. Ik denk dat hij helemaal gelijk heeft. In de 200.000 jaar dat de moderne mens op aarde rondloopt, is er nog nooit een generatie geweest die het zo goed heeft gehad als wij nu in West-Europa. En ondertussen klagen we maar door over sneeuwoverlast, vertraagde treinen, files (inderdaad), vaccinaties en stroomstoringen. Maar ik vrees dat onze zeikmentaliteit nog wel wat verder gaat dan dat soort trivialiteiten.
Want we zijn ook nog eens een stelletje ongelofelijk egoïstische zeikerds. In Haïti zijn vorige week misschien wel 200.000 mensen omgekomen, maar wij maken ons vooral zorgen om de twintig tot dertig Nederlanders die toevallig op het eiland waren. Hun lot vinden we blijkbaar belangrijker dan dat van al die tienduizenden anderen. We zijn tot op het bot verziekt.

(Deze post staat vandaag als column in 'Dagblad van het Noorden'. De man op het plaatje is een inwoner van Agra, in India. Hij is geen zeikerd, vermoedelijk. Maar er moet toch een plaatje bij en mijn bezoek aan India lag mede ten grondslag aan deze post/column. In tegenstelling tot ons hebben veel mensen in India namelijk wel gegronde redenen tot klagen dan wel zeiken.)