Dat heb ik dus niet gedaan, tijdens mijn bliksembezoek aan India. Nou ja, India: een dag Delhi en twee dagen Agra, waarvan tien uur in de bus. Maar dan zie je dus wel heel erg veel fietsers. Zoals die man met die dozen. Ook mooi, je mag in India gewoon op de snelweg fietsen. En door rood. Alles mag, maar je bent wel vogelvrij, zoals alle weggebruikers uitgezonderd loslopende koeien, ezels en waterbuffels.
Op de doorgaande weg van Delhi naar Agra zagen wij: een oude man op een tractor die doodgemoedereerd aan spookrijden deed en niemand die er vreemd van opkeek, een olifant die vlak na ons van links de weg op kwam, fietsers, bromfietsers, tuktuks, veel bont beschilderde vrachtwagens (allemaal minimaal vijftig jaar oud), de befaamde 'killer busses' (het openbaar vervoer vindt plaats met volledig doorgeroeste bussen die nauwelijks nog kunnen remmen en daardoor bij veel ongelukken betrokken zijn), een kudde waterbuffels, een karavaan dromedarissen, heel veel rondzwervende koeien, een familie met kleine kinderen op een motor maar zonder helm, en duizenden, duizenden andere mensen.
Langs de kant van de weg waren veel fietsenmakers actief. En bandenplakkers (zelfs een scheur van twintig centimeter wordt nog gerepareerd; als je geen geld hebt, ben je automatisch veel milieubewuster), wielenverkopers, eettentjes, handelaars, en zo kan ik tot in het oneindige blijven opsommen. Het waren te veel indrukken in te weinig tijd, te veel mensen, te veel kleuren, te veel geluiden (met de claxon als belangrijkste communicatiemiddel), te grote contrasten (uitzinnige rijkdom in de paleizen en hotels van Delhi tot de families die langs de weg slapen onder een stukje zeildoek met een vuurtje van afval als verwarming, of mensen die gewikkeld in niks meer dan een doek lagen te creperen).
We zagen natuurlijk ook de monumenten waarvoor we waren gekomen (de Taj Mahal, het Rode Fort in Agra met zijn vele resusaapjes, en nog zo wat). En sjaals en mutsen, want het was koud. Delhi kende de koudste dag in zeven jaar met 12 graden Celsius en dichte mist. Nog nooit meegemaakt: na de landing op het vliegveld van Delhi was het zicht zo slecht dat zelfs de voorrijwagen van de luchthaven verdwaalde op weg naar de gate, waardoor we uiteindelijk 3,5 uur in het vliegtuig moesten wachten voor we eindelijk voet op Indiase bodem konden zetten. De mist was hardnekkig. Alleen de eerste en de derde dag kwam de zon er 's middags even door, waardoor de wereld er nog kleurrijker uitzag.
Maar goed, dat zijn geen problemen als je ziet in wat voor omstandigheden de armen zich daar staande moeten houden. Dan hebben de dieren het makkelijker, want die worden tenminste nog gevoed, zoals de koe hiernaast in de straat die leidt naar de Taj Mahal. Alle tijd om even rustig om zich heen te kijken, wachtend op de stoep. Fascinerend land.
Dat heb ik dus niet gedaan, tijdens mijn bliksembezoek aan India. Nou ja, India: een dag Delhi en twee dagen Agra, waarvan tien uur in de bus. Maar dan zie je dus wel heel erg veel fietsers. Zoals die man met die dozen. Ook mooi, je mag in India gewoon op de snelweg fietsen. En door rood. Alles mag, maar je bent wel vogelvrij, zoals alle weggebruikers uitgezonderd loslopende koeien, ezels en waterbuffels. 
Op de doorgaande weg van Delhi naar Agra zagen wij: een oude man op een tractor die doodgemoedereerd aan spookrijden deed en niemand die er vreemd van opkeek, een olifant die vlak na ons van links de weg op kwam, fietsers, bromfietsers, tuktuks, veel bont beschilderde vrachtwagens (allemaal minimaal vijftig jaar oud), de befaamde 'killer busses' (het openbaar vervoer vindt plaats met volledig doorgeroeste bussen die nauwelijks nog kunnen remmen en daardoor bij veel ongelukken betrokken zijn), een kudde waterbuffels, een karavaan dromedarissen, heel veel rondzwervende koeien, een familie met kleine kinderen op een motor maar zonder helm, en duizenden, duizenden andere mensen.
Langs de kant van de weg waren veel fietsenmakers actief. En bandenplakkers (zelfs een scheur van twintig centimeter wordt nog gerepareerd; als je geen geld hebt, ben je automatisch veel milieubewuster), wielenverkopers, eettentjes, handelaars, en zo kan ik tot in het oneindige blijven opsommen. Het waren te veel indrukken in te weinig tijd, te veel mensen, te veel kleuren, te veel geluiden (met de claxon als belangrijkste communicatiemiddel), te grote contrasten (uitzinnige rijkdom in de paleizen en hotels van Delhi tot de families die langs de weg slapen onder een stukje zeildoek met een vuurtje van afval als verwarming, of mensen die gewikkeld in niks meer dan een doek lagen te creperen).
We zagen natuurlijk ook de monumenten waarvoor we waren gekomen (de Taj Mahal, het Rode Fort in Agra met zijn vele resusaapjes, en nog zo wat). En sjaals en mutsen, want het was koud. Delhi kende de koudste dag in zeven jaar met 12 graden Celsius en dichte mist. Nog nooit meegemaakt: na de landing op het vliegveld van Delhi was het zicht zo slecht dat zelfs de voorrijwagen van de luchthaven verdwaalde op weg naar de gate, waardoor we uiteindelijk 3,5 uur in het vliegtuig moesten wachten voor we eindelijk voet op Indiase bodem konden zetten. De mist was hardnekkig. Alleen de eerste en de derde dag kwam de zon er 's middags even door, waardoor de wereld er nog kleurrijker uitzag.
Maar goed, dat zijn geen problemen als je ziet in wat voor omstandigheden de armen zich daar staande moeten houden. Dan hebben de dieren het makkelijker, want die worden tenminste nog gevoed, zoals de koe hiernaast in de straat die leidt naar de Taj Mahal. Alle tijd om even rustig om zich heen te kijken, wachtend op de stoep. Fascinerend land.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten