Bertha 57

Daar lag ze, langs de kant van de weg. De zon scheen fel, maar de gure wind deed het zwarte plastic opwaaien. Maar wat maakte het uit, koud was ze toch al. Bertha 57 lag te wachten op de ruimer, die niet zou komen. Niet vandaag in elk geval, want het was zondag. Vier poten staken onder het plastic uit. Bij haar kop was het losgewaaid, waardoor haar neus en mond zichtbaar waren. Bertha's tong stak tussen haar tanden uit. Alsof ze lag na te hijgen van een lang, arbeidzaam leven. Hoeveel melk zou Bertha 57 hebben gegeven, al die jaren? En kwam die melk bij ons op tafel: als melk of als boter of als kaas? Hoeveel melk geeft een koe eigenlijk, in een koeienleven? Een ding is zeker: haar vlees komt niet bij ons op tafel. Ze was al wat grauw uitgeslagen, arme Bertha 57. Het leven was allang weggevloeid. Bertha 57 wordt vernietigd door een destructiebedrijf. Dat is haar trieste lot. Voor haar geen uitvaart en geen koeiengraf, waar haar dochters en zonen kunnen treuren. Arme Bertha 57. Daar lag ze, langs de kant van de weg, bij Giethmen. Rust zacht.