De lijstjestijd is voorbij, maar mijn nummer één van 2008 op popgebied ben ik nergens tegengekomen: 'iRecord' van Paulusma. Dat ligt natuurlijk aan mij. Op één of andere manier kom ik altijd weer bij de muziek van Jelle Paulusma terecht. Daryll-Ann, zijn vorige band, is een anker in mijn leven. Dat klinkt misschien overdreven, maar zo ervaar ik het nu eenmaal. Als ik 'Weeps' opzet, mijn favoriete popalbum aller tijden, dan valt alles op zijn plaats.
Waarom? Ik heb er lang en vaak over nagedacht. Maar veel verder dan dat ik me heel erg thuisvoel in deze muziek kom ik niet. Waar ik wel achter ben gekomen, is dat Daryll- Ann (en popmuziek in het algemeen) bij mij een andere emotie oproept dan klassieke muziek. Bach – mijn andere held – gaat dieper, maar Paulusma is persoonlijker. Op één of andere manier past zijn muziek perfect bij de grondhouding waarmee ik in het leven sta. Ik vermoed dat het vooral veel te maken heeft met de bitterzoete melancholie van Paulusma’s melodieën. En dat het Nederlandse muziek is, speelt ook een rol: extreme emoties ontbreken, het is bijna burgerlijk.
Paulusma’s muziek roept een gevoel van bijna-harmonie op. Alsof de oplossing steeds nét om de hoek ligt, dichtbij maar voorgoed onbereikbaar – wat natuurlijk de condition humaine is. Het ademt een sfeer van verloren paradijzen, net als de boeken van F. Springer, ook zo iemand bij wie ik me helemaal thuisvoel. Enfin, luister er eens naar, zou ik zeggen. Met woorden kom je domweg niet ver als het over muziek gaat.
P.S. Binnenkort op dit blog mijn top 10 van pop-cd's van 2008. Vergeet alle andere lijstjes maar. Wat betreft de klassieke muziek: dé cd van 2008 is Ralph van Raats uitvoering van 'The People United Will Never Be Defeated!' van Frederic Rzewksi. Een Naxos-cd, dus kost geen drol. Kopen!
1 opmerking:
Hoi Job, fijn dat iemand een lans breekt voor Daryll- Ann! Ze verdienen het! En Jelle Paulusma ook!
Een reactie posten