Top 10 van 2009

Zoals de trouwe Mopperlog-lezer weet, ben ik het doorgaans geheel oneens met de lijstjes met favoriete boeken en cd's die elk jaar verschijnen. Ook dit jaar zijn weer de verkeerde cd's aangeprezen, met als dieptepunt toch wel de hoge positie die Anne Soldaat overal inneemt met In another life. Zoals ik hier al vaker heb gesteld: Jelle Paulusma was het muzikale brein van Daryll-Ann en niet Anne Soldaat (best aardig plaatje hoor, daar niet van, maar mijn lijstje haalt ie niet, ook al was de oogst dit jaar erg mager). Derhalve opnieuw een alternatief lijstje met mijn favoriete popcd's van het afgelopen jaar. Het zijn er slechts vijf, want meer aanraders heb ik niet (in januari volgt mijn top 10 van het eerste decennium van deze eeuw).

1. The Beatles Remastered
Voor het gemak maar even als 1 titel gerekend, want anders zou de hele top 5 uit Beatles-cd's bestaan. Briljant klinkend oppoetswerk, waaruit blijkt dat Lennon & McCartney in de jaren zestig toch echt van het niveau Bach waren.

2. Sam Baker Cotton
Zie en beluister deze post.

3. Awkward I I really should whisper
Prachtige cd (van een Groninger) met bijzondere luisterliedjes.

4. Lily Allen Is's not me, it's you
De lekkerste automuziek van het afgelopen jaar.

5. Ponoka Built to fly
Fijne stem, fijne muziek, fijn bandje. Er wordt in Nederland toch echt heel veel goede muziek gemaakt.

Bonus: Peter Fox Stadtaffe
Op speciaal verzoek van vriendin M., die zich geblesseerd door de zomer sleepte op deze muziek.

Job schaatst ook

Ik ben dus zo’n idioot die ondanks een weeralarm en waarschuwingen van de politie toch het ijs op gaat. Zondagmiddag glibberden we met zijn zevenen over besneeuwde weggetjes naar het Veluwemeer. Bij het gehucht Noordeinde kon geschaatst worden, hadden we gehoord. We parkeerden de auto’s op de dijk, ploegden door de opgewaaide sneeuw over een weiland naar de rietkraag, en jawel: er waren mensen op het ijs! Niet meer dan vijf, maar er werd geschaatst. De zon brak door, het witte land lichtte op, en na een paar slagen hoorden we het geklapwiek van een viertal zwanen vlak boven ons hoofd. Het was magistraal.
Ik ben niet zo van de onverantwoorde risico’s, maar bij natuurijs vergeet ik dat nog wel eens. Zo stond ik begin jaren negentig een keer op het Paterswoldsemeer toen dat nog echt niet kon. Ik was alleen, het begon al wat te schemeren en het ijs golfde bij elke afzet. Stilstaan was geen optie en vallen al helemaal niet. Heel ver weg zag ik nog zo’n gek over het ijs glijden, maar verblind door de euforie van de eerste streken dacht ik geen moment aan het gevaar. Dat kwam ’s avonds pas, toen niemand geloofde dat ik al geschaatst had.
Zondag was het ook nog levensgevaarlijk op het ijs, las ik op internet. Maar wij stelden onszelf gerust met de wetenschap dat het Veluwemeer op de plek waar wij schaatsten niet dieper is dan een halve meter. Nou ja, behalve dan bij dat ene stuk gitzwart wonderijs, dat we aan het eind van de middag ontdekten. Toen de eerste de gok genomen had, volgde de rest. Je krijgt een merkwaardig soort vertrouwen in elkaar dat nergens op gebaseerd is. Maar ja, er lag ijs en het ijs zong onweerstaanbaar.

(Deze post staat vandaag als column in 'Dagblad van het Noorden'.)

Idioot

Vandaag ben ik definitief toegetreden tot het illustere gezelschap van de fietsidioten. Ik ben op de racefiets gestapt terwijl het vroor, er sneeuw voorspeld werd alsmede een kleine kans op ijzel, en strooizout 's Heren wegen wit deed uitslaan. Het was eigenlijk best lekker. Ik was met vijf lagen warm genoeg gekleed, mijn handen kwamen na bevriezingsverschijnselen vanzelf op temperatuur, en alleen mijn voeten werden kouder en kouder, ondanks de pantykousjes van vriendin M. Alleen moet je dus niet halverwege foto's gaan maken, want dan krijg je het echt koud. Zeker als het zo waait als vandaag. Mijn tellertje gaf dan wel niet meer dan -1 graad Celsius aan, door de stevige wind was de gevoelstemperatuur Siberisch. De Hel van '63 was, vergeleken met het Vechtdal van vanmiddag, een knappend haardvuurtje, zoals u ook aan bijgaande foto kunt zien, gemaakt na een plaspauze op een landweggetje in het Vilsterse veld.
Nu de vorstbarrière is genomen, wordt de vraag of ik mijn voetbalcarrière nog wel moet hervatten weer wat actueler. U moet weten dat ik een potje voetballen met mijn teamgenoten van Gronitas eigenlijk nog leuker vind dan op de racefiets zitten (nou ja, op zijn minst even leuk als bezigheid op een doordeweekse donderdagavaond, tenzij het allemaal te fanatiek wordt). Door problemen met mijn knie is er van voetballen dit jaar nog niet veel gekomen al dacht ik er net weer over om mijn rentree te maken. Door de vorst kan die in ieder geval een maandje worden uitgesteld. En eind januari denk ik waarschijnlijk weer dat ik er misschien maar helemaal mee moet stoppen, want na een week of zes voetballen heb ik doorgaans weer last van mijn knie en dan komt dus de Amstel Gold Race in gevaar.
En zo is er altijd wel wat.

Fietsen in het donker

Niet doen als je in het donker fietst: 1. lek rijden (gelukkig had ik mijn leegloper in de schemering en was er nog net genoeg licht om een nieuw bandje te steken), 2. schrikken als je eigen schaduw je in rap tempo voorbijkomt bij het passeren van een lantaarnpaal, 3. aan overstekende herten en zwijnen denken als je dertig fietst over een smal paadje door een donker bos (en zeker niet als je een half jaar eerder een hert voor de auto hebt gehad), 4. auto's tegenkomen die groot licht voeren, 5. bijna tegen burgerfietsers aanrijden die zonder licht de wegen tussen Hoonhorst en Wythmen befietsen terwijl je dat dus niet ziet, 6. steeds harder gaan fietsen omdat je niet meer op je tellertje kunt kijken vanwege de duisternis. Wordt vervolgd.

Klimaattop

Het klimaat dus. Ik weet allang niet meer wat ik ervan moet vinden. Even leek het erop dat de onheilsprofeten het pleit beslecht hadden en kooldioxide definitief vijand nummer 1 van de wereldvrede was. Maar de sceptici zijn weer met een flinke inhaalrace bezig. Afwachten dus wie de komende weken de wedstrijd wint. Kopenhagen uit, altijd lastig. Eerlijk gezegd denk ik dat het resultaat er niet zoveel toe doet als we niet tegelijkertijd bereid zijn om naar onszelf te kijken. En dan bedoel ik niet onze regeringen, de bankiers of de multinationals, maar u en ik. Want hoe groot of klein de invloed van die kooldioxide ook is, met de energiecrisis, de voedselcrisis, de armoede en ondervoeding, de uitputting van landbouwgronden, de afnemende biodiversiteit, de overbevolking en al die andere crises, is het zonneklaar dat het zal moeten beginnen bij onszelf, de grootverbruikers van de aarde.
Zijn we bereid om de bladblazer te laten staan en de hark ter hand te nemen? Zijn we bereid om (veel) minder vlees te eten? Zijn we bereid om ski- en vliegvakanties in te ruilen voor de camping in Limburg? Zijn we bereid om vaker de fiets of het openbaar vervoer te nemen? Zijn we bereid om in de supermarkt verwegproducten als parmaham en Argentijnse biefstukken te laten staan en te kiezen voor lokale varianten? Zijn we bereid om de verwarming thuis een graad lager te zetten? Zijn we bereid om onze oude auto af te rijden in plaats van om de twee jaar een nieuwe te kopen? Zijn we bereid om de nieuwste gadgets te laten voor wat ze zijn? Zijn we bereid om genoegen te nemen met een veel lager welvaartsniveau?
Als ik naar mijn eigen antwoorden kijk, word ik niet erg vrolijk.

(Deze post stond vandaag als column in 'Dagblad van het Noorden'. Geen fiets en geen mopper, 't is niet anders. Mede geinspireerd door het 'Het goede leven', het nieuwe boek van mijn vriend Reinier Sonneveld. Een uiterst confronterend maar steengoed boek. Op christelijke leest geschoeid (of beter gezegd: op Jezus) en gericht op christenen, maar ook een heel heldere en daarom erg vervelende spiegel voor niet- en andersgelovigen. Lees dat belangrijke boek!)

Eenzame fietser

Ik ben tegenwoordig vaak de enige racefietser op de weg. Vanmiddag kwam ik zelfs geen mountainbiker tegen. Ik heb ze geteld: drie gewone fietsers (waaronder een heel oude man), vier paardenmeisjes (inclusief paarden), twee wandelaars (in het bos) en verder alleen maar auto's. En zelfs daarvan waren er maar weinig. Toen ik het Rechterense veld naderde vanuit de richting van Heino was het zo stil op de weg dat ik even dacht dat er wat mis was met de wereld.
Misschien ligt het aan mij. 's Zomers, fietsend in het zonnetje met een korte fietsbroek, denk ik altijd: 'Ik kan me niet voorstellen dat ik in het najaar, als er regen dreigt, als het waait, als de lucht loodgrijs is, als het net aan zeven graden is, nog op zaterdagmiddag op de fiets stap.' Blijkbaar denken veel fietsers zo en vergeten ze de gedachte te testen op een grauwe dag als vandaag. Want vanmiddag dacht ik: 'Ik kan me niet voorstellen dat ik dat 's zomers altijd denk.' De loodgrijze luchten hebben hun eigen schoonheid, het maakt de wereld bijna schemerig. Je fiets langs huizen waar het licht brand en dat geeft een merkwaardig soort gezelligheid, zeker als je door een oer-Hollands landschap rijdt als het Vechtdal. Zo van: ha, straks lekker ook onder de schemerlamp, met een boekje op de bank en een glas bokbier binnen handbereik.
Het is ook de eenzaamheid die fietsen in deze tijden zo aantrekkelijk maakt. Ik heb al eens uitgelegd dat ik een eenling ben op de racefiets. En dat gevoel wordt natuurlijk alleen maar sterker als je niemand tegenkomt. Maar raar is het wel, die rust, want je stuit aan het eind van de herfst op heel andere dingen dan 's zomers. Vanmiddag zag ik tijdens een tochtje van 50 kilometer bijvoorbeeld: een dode haas, heel veel paarden in de wei (zonder roodgemijterde Spanjolen overigens), kale, zeer welriekende bomen, een enkele gek geworden koe, mooie stukken boomschors, en heel veel paddenstoelen. Zoals de fel oranje spons hierboven. Ik heb hem niet terug kunnen vinden in mijn paddenstoelengids.