Gouden oude mopper DvhN: Hinderlijke onderbreking

Nou vooruit dan, op veler verzoek (het regent werkelijk reacties alhier te mopperlog) een toegift van vijf jaar geleden (9 sept 2002). Zoveel is er dus niet veranderd, de laatste vijf jaar.

Verbijsterend eigenlijk. Edgar Davids scoort 1-0 voor Nederland en het doet me helemaal niks. Ik zit voor de tv met voetbalvrienden van Gronitas zaterdag 3 en kijk naar Nederland tegen Wit-Rusland. Het enige waar ik me echt druk over kan maken, zijn mijn kansen bij Kolonisten van Catan. Even voor half negen stond ik op het punt een beslissende slag te slaan in dit prachtspel.
Oranje als hinderlijke onderbreking van een spelletje. Ben ík nou zo diep gezonken? Ik betrap me er zelfs op dat ik stiekem hoop dat Nederland verliest. De Oranje- moeheid, wanneer stak het voor het eerst de kop op? Ik weet het niet meer, maar het heeft alles te maken met een almaar toenemende ergernis over de voetballers van Oranje. Ik vind het erg moeilijk om enthousiast te worden voor een team dat geacht wordt ook mij te vertegenwoordigen, en waar mensen als Edgar Davids en Patrick Kluivert in voetballen. Mishandeling, verkrachting, dood door schuld, denk ik dan automatisch, ook al is het niet allemaal bewezen.
En dan die gezichtsuitdrukkingen. De grenzeloze arrogantie die zelfs zo'n Jaap Stam en Edwin van der Sar tegenwoordig uitstralen. Ik word er kotsmisselijk van. Natuurlijk, als ik zo veel geld zou verdienen en de status van halfgod zou hebben, zou ik me ongetwijfeld ook raar gaan gedragen. Maar daar gaat het dus niet om. Oranje is van óns, en daar hebben die voetballers zich maar naar te gedragen. Ruud van Nistelrooij, de broertjes De Boer en Pierre van Hooijdonk, het zijn zo'n beetje de enige spelers die me nog sympathiek zijn. Maar ja, Van Nistelrooij bakt er niks van, Pierre zit op de bank en Ronald de Boer is niet eens geselecteerd.
Oké, als Kluivert over twee jaar het winnende doelpunt scoort in de EK-finale zal ik weer het hardst juichen van iedereen. En natuurlijk zal ik dan bij hoog en bij laag ontkennen dat ik ooit dit stukje geschreven heb.