Jelle Paulusma

Dat de beschaving zoals wij die kennen op haar einde loopt, mag inmiddels als algemeen bekend worden verondersteld (niet dat het ook daadwerkelijk door de meeste mensen zo gezien wordt, maar dat is nu juist weer een teken van het feit dat het wel zo is, en dergelijke). Hoe dan ook: soms word je er weer eens hardhandig mee geconfronteerd. Afgelopen weken bezocht ik twee concerten van Paulusma, de band van Jelle Paulusma, de vroegere frontman van Daryll-Ann. In Leeuwarden waren er bij het voorprogramma welgeteld vijf mensen in de zaal aanwezig. Onder hen ook Jelle Paulusma zelf. Later druppelden er nog wat bezoekers binnen, maar meer dan vijftig werden het er niet, ook niet toen Paulusma op het podium stond.
Aan de prijs (vijf euro, wat op zich al een belediging is voor een band als Paulusma) lag het niet. Nee, het was puur de hiervoor reeds genoemde ineenstuikende beschaving. In Zwolle was het namelijk van hetzelfde laken een vers gesteven pak. Laten we wel wezen, beste mensen: Jelle Paulusma (ik schreef al eerder over hem) is het neusje van de zalm van de Nederlandse popmuziek, een grootheid, de beste liedjessmid die Nederland ooit heeft voortgebracht. En die trekt dus niet meer publiek dan vijftig man, terwijl de zalen volstromen voor beschimmelde eenheidsworst als al die winnaars van zogenaamde talentenjachten in televisieshows, die in het beste geval over een aardige stem beschikken (maar ook niet meer dan dat) en die allemaal na een paar jaar weer in de anonimiteit verdwijnen waar ze thuishoren.
We rennen van hype naar hype, altijd aan de oppervlakte, bang om eens de diepte in te duiken en te zoeken naar kwaliteit. Een heel enkele keer komt er in programma's als DWDD nog wel eens iets bovendrijven dat er op lijkt, dat dan meteen weer tot Neerlands hoop in bange dagen wordt opgeblazen (neem zo'n Tim Knol: best aardig hoor, maar vergeleken met het werk van zijn gitarist Anne Soldaat - die andere ex-Daryll-Ann-frontman - en Jelle Paulusma, stelt het toch echt niet zoveel voor).
Ik werd uitermate gedeprimeerd van mijn concertervaringen in Leeuwarden en Zwolle, terwijl Jelle Paulusma beide avonden opmerkelijk welgemoed bleef. Alleen toen hij in Zwolle de prachtige, oude Daryll-Ann-ballad Friends zong, schoot hij mild uit de slof ("mijn laatste single; niet dat ze hem op de radio draaien..."). Parels voor de zwijnen zijn het. Zijn laatste cd heet Up on the roof. Koop die plaat!

Biefstukzwam

"Oene Epe biefstukzwam, Oene Epe biefstukzwam, Oene Epe biefstukzwam, Oene Epe biefstukzwam." Ik fietste vanmiddag tussen Epe en Oene en opeens kreeg ik het zinnetje niet meer uit mijn hoofd: "Oene Epe biefstukzwam, Oene Epe biefstukzwam." Dat krijg je er dus van als je besluit om een keer alle paddenstoelen te negeren. Ik zag eekhoorntjesbrood vlakbij De Dellen en fietste door. Ik zag cantharellen bij het Soerel en fietste door. Ik zag gele stekelzwam bij Vierhouten en fietste door.
Ik had me voorgenomen om alleen voor biefstukzwam te stoppen (ik gokte erop dat ik die toch niet zou tegenkomen) en slaagde zowaar in mijn opzet. Toegegeven, het scheelde dat ik geen mesje of rugzak had meegenomen en eindelijk weer eens 90 kilometers maakte zodat ik beide bidons nodig had voor de vloeibare vulling waarvoor ze bedoeld zijn. Heerlijk om weer eens te fietsen zonder afgeleid te worden door die kabouterhuisjes.
Maar goed, dat zinnetje kreeg ik niet meer uit mijn hoofd. Ook niet toen ik de Veluwe had verlaten en achter een vriendelijke agrariër op een trekker langs het Apeldoornse kanaal freewheelde met 35 km per uur. Eenmaal terug in Zwolle besloot ik daarom mijn paddenstoelenobsessie toch maar tegemoet te komen met een inspectietochtje langs mijn wonderpaddenstoelenlaan (nee, ik zeg niet waar). Normaal gesproken staat het daar vol met heksenboleten en eekhoorntjesbrood, maar vanmiddag was de wegrand kaal en verlaten.
Tot ik opeens een enorme rode boomzwam in mijn ooghoek zag. "Het zal toch niet...", dacht ik. Wel dus: biefstukzwam! En nog mooie jonge exemplaren ook, want het rode sap liep eruit. Helaas had ik niks om ze in te doen en omdat biefstukzwammen nogal nattig zijn, leek het me geen goed idee om ze in de zak van mijn jasje te duwen.
Gelaten en in de geest van de paddenstoelloze middag liet ik ze dus maar staan. Even later werd ik op mijn wonderlaan beloond met een prachtige, jonge eikhaas die ik wel in mijn jas durfde te proppen. En hij smaakte (gebakken in roomboter met een uitje en knoflook, op de pasta, en wat parmezaanse kaas erover) ook nog goed! Maar je gaat er helaas wel scheten van laten.

De rationaliteit van de Altostratus

Altostratus-wolken ontstaan doorgaans als een verdikking van hoge Cirrostratus-wolken, als een groot gebied van warme lucht tegen een gebied van koude lucht aandrukt. In tegenstelling tot de Cirrostratus produceert de Altostratus geen halo als de zon door de wolk heen schijnt; er ontstaat eerder een soort matglas-effect. Maar dat alles kwam geen moment in me op toen zich vanmorgen tussen Wythmen en Hoonhorst aan mijn rechterzijde deze wonderschone zondaghemel ontvouwde.