Ron in je hoofd

Opeens is-ie er weer: Ron Sexsmith. Je fietst van Hasselt over de dijk naar Zwolle en plotseling hoor je flarden van Strawberry Blonde: "She was not the girl next door but the..." en weg is de tekst. Maar de melodie zingt door en als vanzelf begin je mee te neuriën. Terwijl je schuin tegen de wind in hangt, nestelt Ron zich in je bewustzijn en je moet denken aan de breinwormen waar Oliver Sacks over schreef in Musicofilia: melodieën die tot gekmakens toe dagenlang in je hoofd doorzeuren.
Maar Ron is een welkome gast van binnen. En dat hij zich in je hoofd verborgen heeft en zich wat vaker meldt dan anders is niet zo raar. Zaterdag zag je hem op Take Root een perfecte set spelen, je iPod draait al dagenlang zijn liedjes en gisteravond ging je speciaal naar Nijmegen om Ron nog een keer te horen (en weer was het wonderschoon, ook al speelde hij een compleet andere set).
Net voorbij Gunne verandert de melodie bijna ongemerkt naar Fallen en je zingt mee: "And the leaves have lost hold of the branches as always, which leaves us with gold and wine colored pathways..." Maar als je wordt aangevlogen door een vlinder, die neerdwarrelt op het asfalt, is Ron zomaar uit je hoofd verdwenen. Gelukkig blijkt de atalanta niet dood te zijn en even later spreidt hij voorzichtig zijn vleugels en vliegt weg.
Je vervolgt je weg en even later is Ron er weer, maar nu met een ander liedje. "Under every sky of baby blue is an undercurrent of rain...", zingt hij, waarna je de tekst weer verliest en de melodie er met je aandacht vandoor gaat. "............", zingt de Ron in je hoofd. En je moet denken aan een andere melodische flard van Ron Sexsmith, die met tekst en al in je geheugen zit opgeslagen: "I'm not about to lose this feeling that I've found."