"Theo van Gogh is doodgeschoten, weet je dat al?" Dit sms’je kreeg ik op 2 november 2004 om negen minuten over tien van mijn vriendin. Ja, ik bewaar ze ook en dat doe ik al heel lang. Het zijn niet alleen jongeren die geen afscheid kunnen nemen van hun smsberichten, zoals deze krant zaterdag berichtte. Van Gogh is mijn oudste. Toen ik vier jaar geleden een nieuwe telefoon kreeg, was ik tot mijn spijt opeens mijn halve archief kwijt.
Volgens onderzoek, uitgevoerd door telefoonbedrijf Hi, bewaren jonge vrouwen vooral lieve sms’jes. Jonge mannen hebben een opvallende voorkeur voor sms’jes waarmee anderen te chanteren zijn (wat dat betreft is er in de tweehonderdduizend jaar dat de moderne mens nu op aarde rondloopt weinig veranderd). Verder blijkt dat de meeste bewaar-sms’jes na zes maanden toch sneuvelen. Dan is de inbox vol of wordt er weer eens een nieuw model telefoon aangeschaft. Maar de redding is nabij, want Hi publiceert zo’n onderzoek natuurlijk niet voor niets: het bedrijf introduceert een sms-bewaarservice. Briljant idee, maar net te laat. Ik heb vorige week woensdag weer eens een grote schoonmaak gehouden, omdat mijn berichten-inbox bijna vol was. Met bloedend hart heb ik een vijftigtal sms’jes voorgoed de vergetelheid in gestuurd. Daaronder, tot mijn grote verdriet, per ongeluk ook het eerste sms’je dat ik ooit van mijn tachtigjarige moeder ontving.
Het was een erg fraai, vertederend exemplaar. Hij ging ongeveer zo: "I% SMS NU OO%. ALLEEN DE % LU%T NIET EN DE LETTERS ZIJN WEL ERG GROOT. %US MA."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten