Daar sta je dan weer, hoog in de Alpen, je hoofd in de nek, de blik omhoog. In de vriesnacht ontvouwt zich boven je een immens spektakel van licht en vormen. Het zwart van de hemel is bezaaid met sterren die samensmelten tot de meest uiteenlopende figuren. Natuurlijk, thuis pik je de steelpan er op een heldere nacht ook wel uit, maar dat puntslofje was je nog niet eerder opgevallen, of dat kleine groepje sterren dat je nauwelijks ziet als je er naar kijkt maar dat opeens duidelijk oplicht in je ooghoeken als je je blik afwendt. In de bergen zie je pas echt hoeveel licht de nachtelijke hemel bevat.
En je loopt nog wat verder, richting de skipistes even buiten het dorp, helemaal aan het uiteinde van dit afgelegen dal in Graubünden. Hier verstoren alleen nog een paar straatlantaarns in de verte het zicht op het oogverblindende hemellicht, dat majestueus wordt omlijst door de besneeuwde bergtoppen. En je kijkt achter de talloos veel miljoenen sterren boven je nog verder terug in de tijd en ruimte waar de lichtpuntjes zijn vervaagd tot vreemd kronkelende lichtwolken die je doen denken aan de geest uit Aladins wonderlamp.
Zoals altijd bij de winterse confrontaties met de Alpensterren rest uiteindelijk slechts verbijstering over die ongelofelijke hoeveelheid hemellicht, even vanzelfsprekend als onbegrijpelijk. En ondergedompeld in dit overweldigende universum, besef je weer even hoe klein en onbeduidend en tijdelijk en onwetend je eigenlijk bent.
2 opmerkingen:
Mooi stukje.
Ik kan me ook altijd verbazen, laatste keer was in Belalp!
of: in de zomer, op een afgelegen camping (= donker), op je luchtbed liggen naar boven kijken.
Ik hoop dat ze binnenkort, nadat de wijzen uit het oosten (Genève) de LHC hebben opgestart, alle raadsels hebben opgelost. Want apart groot blijft het, het universum. toch?
Ik was laatst in Thailand en daar kun je zo mooi Orion zien... en romantisch is het ook, sterrenkijken!! Jammer dat het hier in Nederland vaak zo licht is 's nachts...
Een reactie posten