Column DvhN (vers): Alpensterren

Daar sta je dan weer, hoog in de Alpen, je hoofd in de nek, de blik omhoog. In de vriesnacht ontvouwt zich boven je een immens spektakel van licht en vormen. Het zwart van de hemel is bezaaid met sterren die samensmelten tot de meest uiteenlopende figuren. Natuurlijk, thuis pik je de steelpan er op een heldere nacht ook wel uit, maar dat puntslofje was je nog niet eerder opgevallen, of dat kleine groepje sterren dat je nauwelijks ziet als je er naar kijkt maar dat opeens duidelijk oplicht in je ooghoeken als je je blik afwendt. In de bergen zie je pas echt hoeveel licht de nachtelijke hemel bevat.
En je loopt nog wat verder, richting de skipistes even buiten het dorp, helemaal aan het uiteinde van dit afgelegen dal in Graubünden. Hier verstoren alleen nog een paar straatlantaarns in de verte het zicht op het oogverblindende hemellicht, dat majestueus wordt omlijst door de besneeuwde bergtoppen. En je kijkt achter de talloos veel miljoenen sterren boven je nog verder terug in de tijd en ruimte waar de lichtpuntjes zijn vervaagd tot vreemd kronkelende lichtwolken die je doen denken aan de geest uit Aladins wonderlamp.
Zoals altijd bij de winterse confrontaties met de Alpensterren rest uiteindelijk slechts verbijstering over die ongelofelijke hoeveelheid hemellicht, even vanzelfsprekend als onbegrijpelijk. En ondergedompeld in dit overweldigende universum, besef je weer even hoe klein en onbeduidend en tijdelijk en onwetend je eigenlijk bent.

Column DvhN (zeer verlaat): The Girls

Nee, ik ben dit jaar niet op Noorderslag geweest. Dat kwam zo: een week eerder was ik in Hoogeveen bij een concert van The Girls. Heel leuk bandje, hoor. Die jongens uit Meppel gaan het dit jaar maken. Luister maar eens naar hun liedjes op www.myspace.com/thegirlsnl. Maar ’levend’ klinkt de meeste popmuziek tegenwoordig vaak toch heel anders, helaas. Een enorme bak teringherrie was het in Het Podium, en een enorme bak teringherrie bleef het het hele concert. De geluidsman in Hoogeveen ging frontaal in de aanval op de verzamelde gehoororganen. Dat had hij blijkbaar al veel vaker gedaan, en met groot succes, want de meeste aanwezigen bleven gewoon zonder oordopjes vooraan vrolijk meedansen, terwijl ik af en toe de zaal moest onvluchten omdat de tsunami aan geluid onverdraaglijk werd.
Of het op Noorderslag beter was, weet ik dus niet. Ik zat zaterdagavond lui op de bank naar de tv-registratie te kijken. Niet dat ik daar nou erg vrolijk van werd (volgens de NOS draait Noorderslag blijkbaar volledig om de uitreiking van de Popprijs, wat eigenlijk een niet serieus te nemen bijnummertje is; dat de beste Nederlandse band aller tijden, Daryll-Ann, die prijs nooit heeft gewonnen, zegt voldoende – maar dit geheel terzijde), maar op de tv zit tenminste een volumeknop.
Er zat vandaag op kantoor wel iemand tegenover me met één nasuizend oor. Die was dus wel op Noorderslag geweest. En naast me zat een andere Oosterpoort-bezoeker die ook al klaagde over interne naherrie. Laat zo’n Wilders zich daar eens een keer druk om maken.