Vroeger beperkte het zich tot aso's in van die opgevoerde auto's met foute spoilers en sportvelgen, glimmend als valse gouden tanden. Je hoorde het gestamp van de muziek al ver voordat deze erkende randdebielen de hoek omkwamen met hun vehikels van het type antiquarische sportwagen. Provocerend reden ze extra langzaam door de straten, de raampjes open zodat we hun takkenherrie tot in onze botten konden voelen. En maar hopen dat iemand er een opmerking over maakte, zodat ze je ook nog even lekker konden uitschelden. Het was authentiek tuig van de richel.
Natuurlijk, ze rijden nog steeds rond, die stampstakkers. Maar het erge is dat ze school hebben gemaakt, ook onder de niet-aso's. Herrie is vandaag de dag alomtegenwoordig. Uit elke kledingwinkel schalt een basdreun, de ene straatmuzikant is nog niet uit het gehoor verdwenen of de andere mislukte vibrafonist of ud-zwever dringt zich aan je op. Om nog maar te zwijgen over alle achterlijke telefoondeuntjes die over ons worden uitgestort.
De meest ergerniswekkende ontwikkeling is wel de onstuitbare opmars van de mp3-speler in trein en bus. Dagelijks kun je constateren dat elke landgenoot van dertig jaar of jonger tegenwoordig met een ernstige gehoorbeschadiging door het leven gaat. Toegegeven, ik heb zelf ook een iPod. Maar naar rustige muziek luisteren in de trein zit er niet meer in, ook niet in de stiltecoupés. Er is altijd wel iemand die zijn mp3-speler zó hard heeft staan dat de bassen de Partita's van Bach overstemmen. Dus dan schakel je maar weer met een vloek en een zucht over naar The Strokes of Franz Ferdinand. Want als je die volumemaniakken erop aanspreekt krijg je óf een grote bek terug, óf een niet-begrijpende blik, óf een geschreeuwd 'WAT ZEG JE?'.
Eén troost: over tien jaar zijn ze allemaal doof.
1 opmerking:
Ja en dan zijn ze doof en dan zetten ze gvd die herrie NOG harder! Zei oma, met op haar PC'tje zachtjes Il Trovatore aan...
Een reactie posten