Column DvhN: Floyd Landis

De Tour de France van vorig jaar was een episch, bijna messiaans verhaal. Elke middag verliet ik ons zwembad op een Toscaanse heuveltop om me een paar uur terug te trekken in ons vakantiehuisje voor de eredienst: de finale van de etappe van de dag. In aanbidding zag ik Floyd Landis door het Franse land trekken met als hoogtepunten zijn lijdensweg naar La Toussuire en zijn wonderbaarlijke wederopstanding de volgende dag. Het was de mooiste Tour van de laatste jaren. Na afloop van de Tour bleek dat Landis positief was getest bij een dopingcontrole. Dat is vandaag de dag reden voor openbare kruisiging nog voordat alle (tegen)onderzoeken zijn afgerond. Want volgens de hypocriete moraalridders die de sport zelf geperverteerd hebben door haar als een commerciële melkkoe uit te buiten, moet wielrennen met 'eerlijke middelen' worden bedreven. Alsof het talent en de budgetten zo eerlijk verdeeld zijn; om over afkomst nog maar te zwijgen. Vroeger deed niemand er moeilijk over als de renners zichzelf wat toedienden om de bergen over te komen. Lees Dino Buzzati's klassieker De ronde van Italië over de heroïsche strijd tussen Coppi en Bartali in de Giro van 1949. Pas toen Tom Simpson in 1967 gedrogeerd van zijn fiets viel en stierf, werd de dopinghypocrisie geboren. Maar doping, verkochte koersen en verborgen verhalen horen nu eenmaal bij wielrennen, net als lijden, honger en heroïek. Want wat wielrennen zo mooi maakt, is dat het de enige sport is die is als het leven zelf. Vorige week werd bekend dat Floyd Landis dit jaar niet start in de Tour. Landis moet hangen voor onze zonden. Ook een mooi verhaal, dat wel. Het is tijd om in juli maar eens een verre reis te maken.