28 februari 2007

Column DvhN: Vossenbont

De Partij voor de Dieren is een e-mailactie begonnen tegen Maria van der Hoeven. De minister had namelijk een vossenbontje om haar nek bij de presentatie van het nieuwe kabinet. En dat mag niet van de PvdD. Ik zal het nog één keer uitleggen, speciaal voor PvdD- voorvrouw Marianne Thieme.
Natuurlijk, de voor bont gefokte vossen hebben een hondenleven. Maar de menselijke soort is nu eenmaal zo succesvol geworden door het doden van andere dieren. Het dragen van bont was tienduizenden jaren een noodzaak om te kunnen overleven. Het eten van vlees heeft de mens tot het intelligente dier gemaakt dat hij nu is. Pas sinds heel kort verkeren we in de luxe positie dat we ons druk kunnen maken over vossenbonten kraagjes, de plezierjacht en aanverwante bijzaken.
Dat heeft alles te maken met de industriële productie van vlees en vleesderivaten als vossenbont of schoenenleer. We zijn het zicht kwijt op waar het vandaan komt en dan is het een stuk makkelijker (en electoraal aantrekkelijker) om je druk te maken over aaibaar vossenbont dan over het echte probleem: de bio-industrie en het verdwenen respect voor andere levende wezens.
Het christendom, dat de mens centraal stelde en verhief boven de andere dieren, heeft een belangrijke hand gehad in die ontwikkeling. Marianne Thieme is (net als overigens SP-adviseur Niko Koffeman) lid van de Zevende-dags Adventisten, een fundamentalistische protestantse sekte die in de vorige eeuw jarenlang beweerde dat Jezus' wederkomst voor de millenniumwisseling plaats zou vinden. Op 1 januari 2000 bleek dat een vergissing. Naast het propageren van onnatuurlijke neigingen als vegetarisme stelt deze sekte homoseksualiteit en seks voor het huwelijk op één lijn met seksueel misbruik, incest en seks met dieren.
Tijd voor een e-mailactie wellicht?

22 februari 2007

Column DvhN: Floyd Landis

De Tour de France van vorig jaar was een episch, bijna messiaans verhaal. Elke middag verliet ik ons zwembad op een Toscaanse heuveltop om me een paar uur terug te trekken in ons vakantiehuisje voor de eredienst: de finale van de etappe van de dag. In aanbidding zag ik Floyd Landis door het Franse land trekken met als hoogtepunten zijn lijdensweg naar La Toussuire en zijn wonderbaarlijke wederopstanding de volgende dag. Het was de mooiste Tour van de laatste jaren. Na afloop van de Tour bleek dat Landis positief was getest bij een dopingcontrole. Dat is vandaag de dag reden voor openbare kruisiging nog voordat alle (tegen)onderzoeken zijn afgerond. Want volgens de hypocriete moraalridders die de sport zelf geperverteerd hebben door haar als een commerciële melkkoe uit te buiten, moet wielrennen met 'eerlijke middelen' worden bedreven. Alsof het talent en de budgetten zo eerlijk verdeeld zijn; om over afkomst nog maar te zwijgen. Vroeger deed niemand er moeilijk over als de renners zichzelf wat toedienden om de bergen over te komen. Lees Dino Buzzati's klassieker De ronde van Italië over de heroïsche strijd tussen Coppi en Bartali in de Giro van 1949. Pas toen Tom Simpson in 1967 gedrogeerd van zijn fiets viel en stierf, werd de dopinghypocrisie geboren. Maar doping, verkochte koersen en verborgen verhalen horen nu eenmaal bij wielrennen, net als lijden, honger en heroïek. Want wat wielrennen zo mooi maakt, is dat het de enige sport is die is als het leven zelf. Vorige week werd bekend dat Floyd Landis dit jaar niet start in de Tour. Landis moet hangen voor onze zonden. Ook een mooi verhaal, dat wel. Het is tijd om in juli maar eens een verre reis te maken.

02 februari 2007

Hoesten

Lieve lezertjes, het einde is nabij. Mopperjob hoest zich nu al zeven weken lang de longen uit zijn lijf (nou ja, 's ochtends groene derrie en 's avonds verdroogde longcellen). Na lang aandringen van zijn lieve vriendin M. heeft hij nu eindelijk een afspraak met de huisarts gemaakt en dan weet je het wel: nog een maand of twee te leven... Maandagochtend 9.10 uur wordt het doodsvonnis voltrokken. Ach en wee. Maar je kunt het ook zo bekijken: misschien is het wel open tbc en valt het allemaal heel erg mee!

01 februari 2007

Column DvhN: Herrie

Vroeger beperkte het zich tot aso's in van die opgevoerde auto's met foute spoilers en sportvelgen, glimmend als valse gouden tanden. Je hoorde het gestamp van de muziek al ver voordat deze erkende randdebielen de hoek omkwamen met hun vehikels van het type antiquarische sportwagen. Provocerend reden ze extra langzaam door de straten, de raampjes open zodat we hun takkenherrie tot in onze botten konden voelen. En maar hopen dat iemand er een opmerking over maakte, zodat ze je ook nog even lekker konden uitschelden. Het was authentiek tuig van de richel.
Natuurlijk, ze rijden nog steeds rond, die stampstakkers. Maar het erge is dat ze school hebben gemaakt, ook onder de niet-aso's. Herrie is vandaag de dag alomtegenwoordig. Uit elke kledingwinkel schalt een basdreun, de ene straatmuzikant is nog niet uit het gehoor verdwenen of de andere mislukte vibrafonist of ud-zwever dringt zich aan je op. Om nog maar te zwijgen over alle achterlijke telefoondeuntjes die over ons worden uitgestort.
De meest ergerniswekkende ontwikkeling is wel de onstuitbare opmars van de mp3-speler in trein en bus. Dagelijks kun je constateren dat elke landgenoot van dertig jaar of jonger tegenwoordig met een ernstige gehoorbeschadiging door het leven gaat. Toegegeven, ik heb zelf ook een iPod. Maar naar rustige muziek luisteren in de trein zit er niet meer in, ook niet in de stiltecoupés. Er is altijd wel iemand die zijn mp3-speler zó hard heeft staan dat de bassen de Partita's van Bach overstemmen. Dus dan schakel je maar weer met een vloek en een zucht over naar The Strokes of Franz Ferdinand. Want als je die volumemaniakken erop aanspreekt krijg je óf een grote bek terug, óf een niet-begrijpende blik, óf een geschreeuwd 'WAT ZEG JE?'.
Eén troost: over tien jaar zijn ze allemaal doof.